सजीव ढुङ्गाहरुको शहर

जहिल्यै म मेरो घर पारिपट्टीको खोलामा
ढुङ्गाहरुको सानो बस्ती देख्थेँ
जहाँ सबै ढुङ्गा नतमस्तक हुन्थे
न श्वास फेर्थे न दुनियाँ हेर्थे
केवल साउने भेल उर्लदा
कहिल्यै एकअर्कालाई छुन्थे
त कहिल्यै उछिटिन्थे
हिजोसम्म ढुङ्गाको
ग्रामीण बस्ती नियाल्ने
 म आज
ढुङ्गाकै विशाल शहर नियाल्दै छु
जहाँको ढुङ्गाहरु थोरै फरक छन्
 जसको
आँखा छ, नाक छ, कान छ, तन छ
 अनि
मरुभूमिजस्तै जर्जर मन छ।

सम्झन्छु
 म अझै
ती बस्तीका निर्जीव ढुङ्गालाई
 मेरो
मानव बस्तीमा भगवान ठानी
भक्ति गरिन्थ्यो
र कतै भेटि त कतै नैवेद दिइन्थ्यो
ती ढुङ्गा
नभएको आँखाले
केवल हेरिरहन्थे
तर यहाँका ढुङ्गाहरु त
भक्ति भन्दा बढी भेटी खोज्छन्
नैबेद कम भए
आफ्नै भक्तको शरीर टोक्छन्
रामको उपमा दिँदा
रावण बन्छन्
सितालाई त यहाँ छानीछानी बेच्छन्
अनि
सायद नबोली भन्छन
हामीलाई छ र
केको डर
यो त हामी सजीव ढुङ्गाहरुको
स्वायत्त शहर।

याद छ मलाई
 म रुँदा
ती बस्तीका ढुङ्गाहरु वास्ता
मलाई गर्दैनथे
किनकी तिनीहरु त
सदावहार निर्जीव थिए
तर यस शहरका ढुङ्गाहरुको
त आँखा छ र पनि हेर्दैनन्
कान छ र पनि सुन्दैनन्
तन छ र पनि छुँदैनन्
अनि थोरै भए पनि साँघुरो
मन छ र पनि बुझ्दैनन्
केवल अदम्य भावले
उपहास गरी रहन्छन्
र
 नबोली सायद भन्छन्
 यहाँ मान्छेलाई बोलाउन
के को कर
 यो त हामी
सजीव ढुङ्गाहरुको स्वायत्त शहर।