पूर्वप्रधानमन्त्री हाेइन, खेतालाको पहिचान बनाउन उद्दत डा.भट्टराई

४ असोज, काठमाडौं । प्रधानमन्त्री जस्तो गरिमामय पदमा पुगीसकेका डा. बाबुराम भट्टराईका पछिल्ला अभिव्यक्तिले उनको असली हैसियत र पहिचान खुलाउने काम गरेको छ । साथै उनी कस्का लागि काम गर्ने मानिस हुन् भन्ने पुष्टी पनि आफैँले गर्दै हिँडेका छन् ।

मुलुकमा जातीय, धार्मिक द्वन्द्व र बिग्रह फैलाएर अस्थिर बनाउने उनको मनसाय छर्लङ्ग हुन थालेको छ । कुनै बेला नेपाली जनताले साह्रै पत्याएको र भर गरेको राजनीतिज्ञको छवि बनाएका डा. बाबुराम अहिले खिइएर बामपुड्के देखिन थालेका छन् भन्दा फरक नपर्ला ।

हिजो संविधान दिवसको उपलक्ष्यमा आयोजित एउटा अन्तक्र्रिया कार्यक्रममा डा.भट्टराईले गरेको टिप्पणीले उनको छुद्रता र आपराधिक सोच उजागर भएको छ । वर्तमान संविधान अपूरो छ भन्ने सन्दर्भमा उनले भने नेपालको विकास गर्ने हो भने जातीय पहिचान झल्कने गरी प्रदेशहरु निर्माण गरिनु पर्छ । यदि जातीय पहिचान झल्कने प्रदेश बनाउने हो भने यो मुलुकमा कतिवटा प्रदेश बन्लान् ? पहिलो प्रश्न ।

उता, जातीय पहिचनानको प्रदेश बनाउनुपर्छ भन्ने डा. बाबुरामले धार्मिक पहिचानको मुद्धा चाहिँ देखेनन् । हिन्दू धर्म मान्ने नेपालीको भावना बमोजिमको पहिचान चाहिँ नचाहिने ? डा. भट्टराईले भारत र अमेरिकामा जातीय आधारमा प्रदेश निर्माण भएको उदाहरण त दिए तर नेपालको अवस्था भने उनले प्रष्ट्याउन आवश्यक ठानेनन् । यदि संविधानमा सुधार गर्न पर्ने यो विषय प्रारम्भदेखि नै थियो भने यतिखेर मात्रै किन उठाइरहेका छन् ? उनले भने जस्तै कांग्रेस र एमालेलाई लतारेर संविधान ल्याउन वाध्य पारेको सही हो भने उनले यो विषय चाहिँ किन त्यसै थाँती राखेका हुन् ? संविाधान जारी हुनेबेला डा. बाबुराम आफैं संवैधानिक समितिका सभापति थिए । अहिले जातीय राज्य चाहिन्छ भन्नले हिजो किन बोलेनन् ?

जातीय संघ बनाउने तिर जाने हो भने हामी स्थायी द्वन्द्वमा प्रवेश गर्ने छौं । नेवार, बाहुन, क्षेत्री , मगर, शेर्पा, भोटे , गुरुङ, राई , चेपाङ, मधेस ….. लगायत सयौं राज्य निर्माण गर्ने उनको तर्क कतिको जायज होला ? हिजो संविधानको ड्राफ्ट तयार गर्दा उनले यो विषयलाई किन उठाएनन् र अहिले बेफ्वाँकमा यी कुरा आइरहेका छन् भन्ने कुराले नै धेरै प्रश्नको जवाफ दिइसकेको छ ।

सबैलाई थाहा छ डा. बाबुराम भट्टराई कुन गिलासको पानी पिउँछन् भन्ने । झण्डै ९० प्रतिशत नेपालीको आस्था र विश्वास हिन्दू धर्मप्रति छ । त्यसो भए नेपाललाई हिन्दू गणराज्य घोषित गर्न किन नहुने ? यस विषयमा डा. भट्टराई चुइँक्क बोल्दैनन् । किनभने उनका मालिकले यो बोल्ने अनुमती डा. बाबुरामलाई दिएको छैन । सधैं अर्काको बुख्याँचा बनेर बस्ने उनको स्वभावले नै आज यस्ता बेतुकका कुरा उठाउन उनी वाध्य पारिएका छन् । प्रधानमन्त्री जस्तो प्रतिष्ठित पदमा पुगिसकेका मानिसले यस्ता गैर जिम्मेवार कुरा किन गर्छ ? किनभने आदेश नै त्यही प्राप्त छ ।

पछिल्लो चरणमा उनी उपेन्द्र यादवको हली बनेका छन् । सधैं अस्थिर स्वभाव देखाउने उनको यो प्रवृत्तिले आज उनी जातीय राज्य बनाउनु पर्ने पितुर्के कुरा गर्न विवश छन् । नेपालमा जातीय द्वन्द्व चर्काउने र अस्थिरता निम्त्याउन चाहनेको जमात बलियो छ । त्यसैको नेपाली एजेण्टका रुपमा अहिले उपेन्द्र यादवको पार्टीलाई आर्थिक लगायत आवश्यक सबै खाले सहयोग प्राप्त भइरहेको छ । यदि साँच्चै बाबुरामले भने जस्तै विभिन्न जातजातीको नाममा प्रदेशको नामाङ्कन र सिमाङ्कन गर्ने हो भने नेपालमा कतिवटा राज्य बन्लान् ?

मधेसमा पनि उपल्लो जातीले अवसर एकलौटी पाएका छन् । झा, मिश्र, यादव, देव, त्रिपाठीहरु नै सबैभन्दा बढी अवसर पाउने मधेसी हुन् । चमार, डुम वा लोहारले कुनै अवसर पाएको छ भने खोज्दा हु्न्छ । त्यसैले बाबुरामको हावादारी कुरा पानीको फोको मात्रै हो । आज एउटा कुरा गर्ने भोलि अर्कै गर्ने उनको पहिचान नै बनिसकेको छ । त्यसैले आफ्नो भन्दा अर्काको एजेण्डा बोक्ने भरिया मात्रै भएकाले बाबुरामको राजनीतिक हैसियत आगामी दिन अझै खुम्चिने पक्का छ । भीरमा जाने गोरुलाई राम राम भन्न सकिन्छ, काँध हाल्न सकिन्न

पूर्वप्रधानमन्त्री रहेका बाबुरामलाई यसको ख्याल नभएको त पक्कै होइन । अब नेपाल विस्तारै स्थिरतातिर जान लागेको हो की भन्ने बुझाई केही पश्चिमालाई लागेको हुन सक्छ । त्यसलाई चिर्न नै अहिले बाबुरामलाई उपेन्द्रको खेताला बनाइएको छ । बाबुरामको यही शैली र चरित्रले आज उनको उँचाई बामपुड्के भइसकेको छ ।

मुलुकको विकास नहुनुमा जातीय संघीयता नहुनु नै मुख्य कारण भएको उनको ठहर नै लंगडो र बेतुकको छ । जातीय संघ बनाउने तिर जाने हो भने हामी स्थायी द्वन्द्वमा प्रवेश गर्ने छौं । नेवार, बाहुन, क्षेत्री , मगर, शेर्पा, भोटे , गुरुङ, राई , चेपाङ, मधेस ….. लगायत सयौं राज्य निर्माण गर्ने उनको तर्क कतिको जायज होला ? हिजो संविधानको ड्राफ्ट तयार गर्दा उनले यो विषयलाई किन उठाएनन् र अहिले बेफ्वाँकमा यी कुरा आइरहेका छन् भन्ने कुराले नै धेरै प्रश्नको जवाफ दिइसकेको छ ।

पहिचान सहितको संघीयताले के कस्तो फाइदा हु्न्छ भनेर अन्यत्रको उदाहरण दिन सकेको भए एउटा तर्क हुन सक्थ्यो । तर उनी यस्ता कुरा बिना आधार बोलीरहेका छन् । भारत र अमेरिकाको उदाहरण दिएर नेपालको विकासको सपना देखाउन खोज्छन्् । पहिचान मात्रैले विकास हुनेथ्यो भने आज बंगलादेश विश्वकै सबैभन्दा समृद्धशाली मुलुक हुनुपर्ने हो ।

जातीय राज्य बन्दा अवसर प्राप्त हुने र आर्थिक समृद्धि हासिल हुने उनको तर्कलाई एकैछिन मान्ने हो भने मधेशकै उदाहरण पर्याप्त छ । मधेसीले पाउने आरक्षण कस्ले बढी उपभोग गरको छन् त ? मधेसमा हुनेखाने र पढेलेखेकाले मात्रै सबै अवसर कुम्ल्याएका छन् । मधेसमा पनि उपल्लो जातीले अवसर एकलौटी पाएका छन् । झा, मिश्र, यादव, देव, त्रिपाठीहरु नै सबैभन्दा बढी अवसर पाउने मधेसी हुन् । चमार, डुम वा लोहारले कुनै अवसर पाएको छ भने खोज्दा हु्न्छ । त्यसैले बाबुरामको हावादारी कुरा पानीको फोको मात्रै हो । आज एउटा कुरा गर्ने भोलि अर्कै गर्ने उनको पहिचान नै बनिसकेको छ । त्यसैले आफ्नो भन्दा अर्काको एजेण्डा बोक्ने भरिया मात्रै भएकाले बाबुरामको राजनीतिक हैसियत आगामी दिन अझै खुम्चिने पक्का छ । भीरमा जाने गोरुलाई राम राम भन्न सकिन्छ, काँध हाल्न सकिन्न । नेपाली जनताले पनि बाबुरामको सन्दर्भमा यस्तै भन्नुपर्ने वाध्यता छ ।