चौध बर्ष जेल र दश कक्षा फेलहरुको जमातले मुलुकलाई हस्तिनापुर बनाउने संकेत

देशमा अहिले दिनानुदिन केही न केही रोचक कामहरु भएको अनुभव गरिरहेको छु । आम नेपाली नागरिकलाई भने “समृद्ध नेपाल र सुखी नेपाली” हुन पाईन्छ भन्ने आशा अझै पनि मानसपटलमा परिरहेको छ । लाखौं जनताका छोराछोरीहरु अहिले पनि देशभित्र काम गर्ने अवसर प्राप्त नभएपछि खाडी मुलुकको पचास डिग्री सेल्सियसको तापक्रममा बेल्चा हाल्नु परिरहेको छ ।

सरकार भने अझैपनि लाखौं नेपालीलाई स्वदेशमै रोजगारीको ग्यारेन्टी गर्छु भनेर झुटको खेती गरिरहेको छ । बर्षौको बन्दाबन्दीले नागरिकहरुलाई अब कसरी बाँच्ने होला ? भनेर रातोदिन पीरमाथि पीर थपिररहेको छ । देशको सरकार भने जनताका नजरमा उकालो हैन निरन्तर ओरालो मात्रै झरिरहेको छ ।

नेपालका राजनीतिक दलहरुमा पुराना र त्यागी नेताहरुको बर्षौंको लगानी, त्याग र पार्टीप्रतिको समर्पण समेत अब खल्लो लाग्न थालिसकेको छ । आफ्नै पार्टीको सरकार भएर के भो त ! कोही कोही हनुमानहरुलाई महिनामा सत्र वटासम्म पद गुट्मुट्याउने अवसर जुटिरहेको छ । वर्तमान राज्यसंयन्त्र र देशको स्थायी सरकारको उपमा समेत पाएको कर्मचारीतन्त्र मुलुक बनाउन हैन बहालवाला नेताको पाउमा तेल लगाउन मै सक्रियता बढाईरहेको छ ।

देश र जनताको न्यायका लागि शपथ खाएका सेतो कोटधारी न्यायमूर्तिहरुको कोटमा लागेको दाग बिस्तारै स्पष्ट रुपमा देखिन थालेको छ ।अचम्म छ, अहिले देशका बिद्यालयमा शिक्षकले पढाउन छाडेका छन् । जुनसुकै राजनीतिक दलले पनि आफ्नाे दलको आधा भन्दा बढी क्रियाशिल सदस्यता यिनै शिक्षकहरुलाई नै बाँडेका छन् । सरकारी डाक्टरले निजी अस्पताल र क्लिनिक खोलेर आफु भन्दा पनि वरिष्ठ डाक्टरहरुलाई आफ्नै क्लिनिकमा पालेको छ । नागरिकहरुको अवस्था हेर्दा थाहा लाग्छ, अहिले पनि अधिकांश नेपालीहरुको पेन्ट र हापपैन्टको पछाडि पट्टी दुवै ठाउँमा गोजी उधारेर टालेको छ ।

देशमा जताततै भद्रगोलको अवस्था छ । सामुदायिक वनको अवस्था झनैं दयनीय अवस्थाको देखिन्छ । अहिले सामुदायिक वनहरुमा वन रक्षकहरु देखिदैनन्, वनमाराले जङ्गलभित्रै आफ्नाे दर्बिलो अखडा जमाउन थालेका छन् । देश बनाउन हिडेका राजनीतिक दलका नेताहरु नै अहिले वनमा बासस्थान बनाउने अभियानमा लागेका छन् । कतिले बिकासका नाममा धमाधम सामुदायिक वन फँडानी नै गर्न थालेका छन् ।

बबुरा नागरिकहरु रमिता हेर्ने दीर्घामा हाजिर भएर नेताजीहरुको नाङ्गो नाँच हेरिरहेका छन् । बोल्यो कि पोल्यो भन्ने दर्दनाक अवस्थाको शिकार बन्नु पर्दा हिजो तिनै नेतालाई भातपानी खुवाएर र घरमा लुकाएर आफुले गरेको मानवीय सहयोग र मुलुक परिवर्तन गराउन लिएको झिनो आशामा पनि बेकम्मा सावित भयो भनेर पुर्पुरोमा हात राखेर गाँउका चौतारीहरुमा आफ्ना समकक्षी साथीहरुसँग गुनासो गर्दै दुःख मनाउ गर्न थालेका छन् ।

तीन बर्ष भन्दा अगाडि निमिट्यान्न पार्छु भनेको यातायातको सिण्टिकेट अहिले पनि ज्यूँ का त्यूँ छ । अहिले पनि निर्मला पन्तजस्ता सयौं चेलीहरुको बलात्कारको चित्कार र मृत्यूको खबरले सिंगो मुलुक गुञ्जिएको छ । नागरिकको राज्यप्रतिको आशा र भरोशा भासुको भिर (कैलाली जिल्लामा रहेको) को टुप्पोमा झुण्डिएको छ । सरकार नागरिकको आवाज सुन्नै नसक्ने अवस्थामा पुगिसकेको छ । आफ्नै आसेपासे, हनुमानहरु र नाम मात्रका सल्लाहकारहरुका गलत टिप्पणी, गलत विचार र नागरिक माथिका कटु वचनलाई चोख्याउनै वर्तमान नेतृत्वलाई धौ धौ परिरहेको छ ।

“प्रहरी मेरो साथी” भन्ने सुरक्षा निकायको जनतामुखी नारा पनि हात्तीको देखाउने दाँत मात्रै भएर गएको छ । सुरक्षा निकाय जनताका जनजिविकाका सवालमा खालीहात आवाज उठाउने नागरिकहरुलाई डण्डा बर्साउदै बहादुरी देखाउँछन् । जनता बचाउने ईश्वरको स्वरुपमा नागरिकहरुले आशा र विश्वास गरेका डाक्टरहरु अनि स्वास्थ्यकर्मीहरु मान्छे मरिसकेपछि मात्रै कोरोना पोजेटिभ भएको रिपोर्ट बनाउँछन् ।

जनताले देश बिकासको जिम्मा दिएर जनताबाट काम गर्ने स्विकृति लिएर सिंहदरबार र बालुवाटार पसेका नेताहरु नै तीन बर्षको खसी नपारेको बोको झै तीनकोष पर देख्ने बित्तिकै गन्हाउँछन् । नेताहरु विकासनिर्माणका काम छाडेर जनतालाई सधैं गाईजात्रा पर्व लागे झै गरेर हसाउँछन् । सधैं गलत काम र परिपार्टीको बानी बसाउँछन् ।

यहाँ हलो तान्ने भन्दा सुताहा गोरुको चर्को मोल छ । नागरिकलाई बेसार र पानी नै सबै प्रकारको औषधिको एउटै झोल छ । कसैलाई जग्गा दलाली त कसैलाई औषधिमा कमिशनको अर्को खोल छ । कोही लाज पचेका लबस्तराहरु अझैपनि किसानलाई मल दिन्छु भन्दै कुर्लिन्छन् । कोही विकासका नाममा ढल दिन्छु भन्दै गाँउ र शहरमा उफ्रिन्छन् । कोही घर कुरुवाहरु अझै पनि मन्त्री पद पाउने आशामा बल्छी थापेर बसेका छन् । कोही पानीट्यांकीमा लुकाएको पैसा खोसिने पो हो कि ? भन्ने त्रासमा छन् । कोही मौका यहि हो भन्दै कमिशनमै आप्mनो भविष्य लेख्नेहरु छन् । कोही ठेक्कापट्टा मै आफ्नाे भविष्य देख्नेहरु छन् ।

मुलुक विकास र समृद्धिको मार्गमा अगाडि बढीसकेको छ । रेल जनकपुरमा आएर त्रिपाल ओडेर अलपत्र अवस्थामा बसिसकेको छ ।पानीजहाज कार्यालयमा हजारौ बेरोजगार नेपालीले जागिरका लागि निवेदन हालिसके । कँही नभएको जात्रा बालुवाटारमा भने झै नेपालमा चौध बर्ष जेल र दश कक्षा फेलहरुको जमातले मुलुकलाई हस्तिनापुर बनाउन आँटिसके ।

कस्तो बिडम्बनाको देश भयो आज ! काम गरेर देखाउनेलाई राख्नै मिल्दैन, तेल लगाएर दाना सुम्सुम्याउनेहरुलाई छाडनै मिल्दैन । अब सबै नागरिक एकैपटक सुकुम्बासी हुनुपर्ने दिन आईसक्यो । घरमा खान नभई नभई ऋण काढेर सरकारलाई तिरेको कर पनि विकासका नाममा तिनै भष्मासुरहरुले खाईसके ।

उता बामदेव जस्ता होनहार राजनीतिज्ञ समेत राष्ट्रिय सभाको मनोनित सांसद पद खान नपाएर रुवाबासी गर्दैछन् । कोही कोही बामदेवलाई देखाउँदै मन्त्रिमण्डल पुर्नगठन गर्ने अवसरलाई छेल्दैछन् । आलम प्रकरणमा बहस गर्ने न्यायधिशहरु झै कतिपय न्यायका मुर्तिहरु नै अहिले पनि बामदेवलाई सांसद र मन्त्री बनाउने चोरबाटो खोज्दैछन् ।

देशमा राजनीति मात्र हैन न्यायालय पनि खुकुलो बन्दै गैरहेको छ । मुद्धा लड्दा अब पीडक या पीडित दुबैले निजी वकिल राख्नु पर्ने बाध्यात्मक अवस्थाको भने अन्त्य हुँदै गैरहेको छ । जो सँग पद, पैसा, पावर र पहुँच छ उसले सिधै न्यायधिश किन्न सक्छ । आफ्नाे कसुर बदर गराउन आँफै न्यायधिशसम्म पुग्न सक्छन् । न्यायमुर्तिको उपमा पाएका न्यायका पक्षपोषकहरु पनि अब सत्यतामा हैन पैसामा बिक्न सक्छन् ।