कविता : के लेखुँ कविता ?

नमिता दवाडी / न्युजिल्यान्ड

लेख्छु भन्छु कविता ,
स्वाभिमान ,स्वाधीनताका,
कुरो उही टाउकोको आउँछ ,
शिर बनेर ठडिएको मानव माँस गिँडहरुमा ।

आजकल धर्म छाडेको छस् ,
मस्तिष्कका बस्तीहरुमा सकिर्णता , घुसखोरीको
खग्रासले छोपेपछि ,
सिलो खोजे झैँ खोज्नुपर्छ सत्य यहाँ ,
के लेखुँ कविता म ,
हे टाउको तेरा बारेमा !!

शेर बनेर मानव शिरमा ठडिएको टाउको
आफै अक्कलहिन छस् ,
खुट्याउन नसकेर अन्तर हिंस्रकता अनि महानतामा,
ङिच्च हासी रहन्छस् जब साधुलाई सुली चढाई
अपराधीलाई माला पहिराइन्छ,
के लेखुँ कविता म,
हे गबार टाउको तेरा बारेमा !!

आजकल खुब अन्तर्घाती भएको छस् ,
गङ्गा झैँ मनहरुमा अपवित्रताको बिष घोली
मोहको चस्मा पहिराएर अन्तरमनको आँखा
धमिल्याइदिए पछि ,
उसको सन्सार यति साँघुरिएको छ,
सन्सार त्यत्ति हो जति उभिन्छ ,
उसका दुई खबटे आँखा अघिल्तिर।

के लेखुँ कबिता म ,
हे पापी टाउको तेरा बारेमा !
आजकल खेती भएको छ हैन तेरो ?
घात प्रतिघातका सिँउडी उमार्ने मानव मनहरुमा
निर्मम निमोठेर बिश्वास नामको बबुरोलाई
मेटाइदिने नाम निसान उसको,
के लेखुँ कविता म ,
हे घाती टाउको तेरा बारेमा !!

बिन्ती !
मानव माँस गिँडमा ठडिएर केही त राम्रो काम गर ,
के सम्भव छैन र गर्भाधान
स्वच्छन्द कल्पना ,
सुन्दर संसारको सपना
र आदर्श जीवन
मन मस्तिष्कको समागमबाट ?

म चाहन्छु लेख्न कविता,
स्वर्ण अक्षरमा ,
हे टाउको तेरो बारेमा !!