‘बोली–नेता’ र ‘गोली–नेता’ को त्यो विवाद !

पहिलो : के हो यो क्रान्तिकारी भन्या ? म त कसैलाई क्रान्तिकारी देख्दिन, क्रान्तिका पिचास मात्रै छट्पटाएर घुमिरहेका छन् । सत्तामा आमूल क्रान्तिकारी खोजेर पाइन्छ ? तपाईँहरू गलत ठाउँमा आईपुग्नु भो । जनता झुक्किए, तपाईँहरूले झुक्याउनु भो । मखमलकाे कपडामा बोराको टालो ! यो छद्मभेषको नकाब चाँडै उत्रिन्छ, उतार्दिनु पर्छ ।

दोस्रो : जनतालाई कसले झुक्यायो, कम्युनिष्ट आन्दोलनमाथि कसले गद्दारी गर्यो भन्ने त हँसिया–हथौडाको लालझण्डा गुण्डागर्दीमा मारिएका (चरी) जस्ताको लाशमा ओडाएको बाटै प्रमाणित भइसक्यो नि ! हामीलाई के भन्नुहुन्च, आफ्नै अनुहार हेरे पुगिहाल्च । यति र ओम्नी को हुन् ? गोकुलधूप र विषाणु को हुन्, जनताले साईनो चिनेका छन् !

पहिलो : सन्ड-मुसन्ड पालेर, परिवार नातागोता सप्पैलाई सरकारी पदमा चराएर, आफन्तलाई घँस्याएर सडकमा उत्पात मच्चाएर सरकार चलाउन सकिँदैन । यस्ता हर्कत छोडे राम्रो, रहर पुर्याउन मन छ भने लौ जेजे गर्न मन छ गर्नुहोस् । बौलाउने र मूर्ख हुने अधिकार तपाईँहरूलाई छँदैछ । एउटा मुलुकमा एउटामात्र कम्युनिष्ट पार्टी हुनुपर्छ भनेर नेकपा–एमालेलाई सबभन्दा पहिले निषेधित गरेको कसले ?

दोस्रो : बौलाउने र विष बमन गर्नेमा को अगाडि च, जनताले तौलेका चन् । उखान–टुक्का हालेर गोठाले गफ जोतेका भरमा पनि त सरकार चल्दैन होला नि ! सन्ड-मुसन्ड कसले पालेको च, कसले मन्त्री बनायो चरी, पर्शुराम, महेश हेरे पुगिहाल्च, बड्ता किन चाहियो ? तपाईँ त क्रान्तिकारीहरूलाई पनि सन्ड-मुसन्ड देख्नथाल्नु भो होइन ?

पहिलो : तपाईँले त राम्रो गरिहाल्नु भो नि ! गणेशमानलाई आपूर्तिमन्त्री बनाएर लूट्ने, शक्तिलाई गृहमन्त्री बनाएर मुलुकको सबै सोहोर–साहार गर्ने ! गणेशमानले भ्रष्टाचार गर्यो भन्यो भने कांग्रेसीहरू झस्केर ममाथि आइलाग्छन्, होइन यस्तो कपुतलाई किन मन्त्री बनाको भन्छन् । पहिले माओवादी हुनुहुन्थ्यो, आजकाल कमाओवादी हुनुभा’ छ, तपाईँको के कुरा गर्नु ! तपाईँको रंग फेराईबाट छेपारो पनि लज्जित हुन्छ । हाम्रो राजेन्द्र (पाण्डे) कमरेडले तपाईँलाई उनका गाउँको बोलीको ठेगान नभाको भैँसी ब्यापारीसँग तुलना गर्छ । त्यो भैँसी ब्यापारीले कसैको भैँसी किन्नु पर्यो भने भैँसीका भएका–नभएका अवगुण बखानेर सस्तैमा खुस्काउँदो रहेछ । त्यही भैँसी आफूले बेच्नु परेपछि फेरि त्यसका गुणैगुण बखान्ने काम गर्दो रैछ, तपाईँ पनि त्यस्तै ।

दोस्रो : होइन, तपाईले आफ्नो अनुहार ऐनामा किन नहेर्या भन्या ? ऐना चैन भने, मने म किन्दिन्चु । ज्ञानेन्द्रले सत्ता हातमा लिएपछि भएको दलहरूको आन्दोलनलाई ‘घाम तापेर बदाँम खाँदै जिन्दाबाद र मुर्दावाद भन्दा दरबारको मुसो पनि तर्सिँदैन भन्दै निन्दा गरेर दरबारको सचिव विवेक शाहसँग भेट्न पुगेको होइन ? के फुटानी गर्नुहुन्च ?

पहिलो : तपाईँहरू एकातिर मधेसीहरूलाई उचालेर हिँडिरहनु भएको छ । घ्यू बेचुवा र तरबार बेचुवा जस्तो मधेशवादी दलहरूसँगको अमंगल साँठगाँठबाट के संघीयता पाइन्छ ? मधेशसँग पहाड मिसाउनै नहुने तपाईँहरूको हठले चल्छ भन्ने ठान्नुभएको छ ? मधेशमा भूगोलको संघीयता रे, जहाँ सबभन्दा धेरै जातजाति बसेका छन्, त्यहाँ जातीय आधार होइन ! पहाड, जहाँ भूगोललाई महत्व दिनुपथ्र्यो त्यहाँ जातीय राज्यको नारा उराल्ने तपाईँहरू नै हो । के संघीयता भनेको केटाकेटीको भाँडाकुटी खेल ठान्नुभएको छ ?

दोस्रो : होइन, तपाईँले आफूलाई के ठान्नुभएको च हँ ? तपाईँले आफूलाई महाराज नै ठान्नुभएको हो कि ? तपाईँ त महाराजा जस्तो हुकुमी कुरा पो गर्न थाल्नुभो ! के राज्य संरचनाको कुरा तपाईँको लहड मुताबिक हुन्च भन्ने ठान्नुभा’ च कि ! यो त हद भो बा ऽऽ !

पहिलो : ठग कुरा गर्दै हिँड्नुभन्दा महाराज हुनु के गल्ती भो ? जनतामा रक्तपात र रुवाबासी गराउनुभन्दा उखान–टुक्का हाल्नु हँसाउनु के अपराध भो ? सरकार चलाउने हालिमुहालीका लागि उच्चस्तरीय राजनीतिक संयन्त्रको अध्यक्ष हुने तपाईँ, अनि ‘प्रचण्ड प्रतापि भूपति’ त तपाईँ नै भइरहनु भकै छ नि । म फेरि किन अर्को ‘प्रचण्ड प्रतापि भूपति’ हुन थपिनु ? मलाई के बौलाहा कुकुरले टोकेको ठान्नुभा छ ?

दोस्रो : हामीलाई गाली नगरी तपाईँलाई खाएकै पच्दैन हगि ? उखान हाल्यो । मान्छेलाई पखाल्यो । अध्यक्ष हुन निकै सजिलो रै’च ! यतिका भरमा प्रधानमन्त्री हुनुभो ! क्या प्रधानमन्त्री हुनुभो है ? पहिले मै तपाईँलाई प्रधानमन्त्री बनाउने प्रस्ताबक बनेको थिएँ, आज तपाइँका बिरूद्ध मैले नै अविश्वास प्रस्ताबको प्रस्ताबक बन्नुप¥यो । यसको सबै कारण तपाईँकै खातामा जान्च । तपाईको नाम सुनौला अक्षरले इतिहासमा त होइन अँगारले भित्तातिर गोठालाहरूले कोर्दै हिँडे धन्य हो !

पहिलो : संविधान ल्याउन तपाईँहरूले मरिमेटेर गरेका चर्तिकाला पनि हामीले हेरिरहनु परेको छ । सरकारी ढुकुटीबाट दुई करोड झिकेर छोरा (प्रकाश) लाई संविधान ल्याउन सगरमाथामा पठाउनु भएको थियो । संविधान के ल्याउनु, तर अर्की र अर्काकी स्वास्नी पो लिएर आएछ । पछि तिनै नवबधुलाई तपाईँले पश्चितिर चुनावको टिकट दिएर कदर गरिदिनु भो ! क्या निष्ठा छ है तपाईँहरूको संविधानप्रति ! सूनको तक्मा नभए पनि आलुको तक्मा लगाइदिउँ–लगाइदिउँ जस्तो !

दोस्रो : तपाई नै लगाउनुस् भए भरका तक्मा ! हामीलाई सुहाउँदैन । हामी सर्वहाराहरूलाई तक्मामाथि घृणा च । तपाईँहरू जस्ताको राज चलेकोले कसैले सुख नपाउने भए । संविधान तपाईँहरूका कुकृत्यको बहुमते खोस्टो हुनलाग्यो, मने हामीले त त्यसलाई रोक्न खोज्या हो ।कान खोलेर राम्रोसँग सुनिराख्नु होस्, किन कि म यो कुरा दोहोर्याएर भन्नै चाहन्न । बहुमतको दम्भ र यस्तै छुल्याहा बुद्धि लगाएर प्रधानमन्त्री खान रकमी तर्क गर्दै रहनुभयो भन्ने कुराले हामी सबैलाई सिध्याउन खोजेर संविधानलाई लोकतन्त्रको पिशाच बनाउनु भो भने त्यही ठाउँमा त्यसैबेला रक्तपात मच्चिन्च, बुझ्नुभो ?

पहिलो : के हो रक्तपात भन्या ? के खसी काट्न लाग्नुभो ? कि १७ हजारको ज्यान खाएर नपुगी फेरि मान्छे काट्न लाग्नुभो ? क्याहो रक्तपात भन्या ?

दोस्रो : सडक आन्दोलन त हामीले आफ्नो रहरले गरेकै होइनौँ । हामी पनि यो संविधान बनाउने स्रष्टा हौँ । हामीलाई सत्ताबाट धकेलेर सडक र जंगलमा पठाउने त तपाईँजस्ताले नै हो ।

पहिलो : ए, तपाईँले संविधान बनाएको ! हामीचाहिँ फाल्तु जोकर ! सगरमाथाबाट संविधान ल्याउन छोरालाई पठाएर भएन, सडकमा दङ्गाफसाद गरेर, तोडफोड मच्चाएर, सार्क सम्मेलनका बेला रोपेका बिरुवा उखेलेर संविधान ल्याउनु भा होला ! यो पनि तपाईँहरूको माओवाद होला !

दोस्रो : सडकमा दङ्गाफसाद गर्न, फुटपाथका रेलिङ् भाँच्न, सडकमा बिछ्याएका स्ल्याब फुटाउन, सरकारी गाडी जलाउन, टेलिफोन क्याबिनेट र सरकारी गाडी जलाउन त तपाईँहरूले कीर्तिमान राख्नुभएकै थियो नि ! हामीले त प्रहरी बिट भत्काइदिँदा मात्रै लौ केके न भयो भनेर हंगामा मच्चाइयो । बन्दका दिन पुल्चोकमा गुडिराखेको सरकारी गाडी रोक्न दुवै हातले जबरजस्ती तान्ने हुँदा तपाईँका किड्नी नै फेल भएका होइनन् भन्या !

पहिलो : गोरखाको आरुघाटमा मास्टर बस्दा रक्सी ज्यादै पिएर तपाईँको दिमागै चट् भएको होइन ? लौ छोडिदिनुस्, कुरैले त तपाईंले मलाई जित्न नखोजे हुन्छ । क्याटरिङ्ले चिया–खाजा र चिया ल्यायो, खाउँ ।

दोस्रो : यसमा त म के भन्छु र ! प्राप्त उपलब्धीलाई जनताको पक्षमा उच्चतम उपयोग गर्छौं हामी ! खाने कुरामा कसले असहमति गर्छ ?

हो, हाम्रा नेताहरू हातका औँलाजस्ता छन् । जसरी हातका औँला अरु बेला आ–आफ्नै ठाउँमा रहे पनि गाँस उठाउने बेलामा एकै ठाउँमा जम्मा हुन्छन् त्यसैगरी अघिपछि गाँड कोराकोर गरेर नथाक्ने नेताहरू खाने मामिलामा एकै ठाउँमा सहमतिका साथ हाजिर हुन्छन्, जसरी यी दुई कमरेडले खाजाको कुरा सुन्नेबित्तिकै आफ्ना विवादहरू बिर्सिन पुगे । सत्तामा बसेर मिलिजुली खाने कुरामा सहमति पनि त्यस्तै हो ।