मयुरको खुट्टा र नेपाल

♦ सुरेशकुमार पोखरेल

म मयुर हुँ, रोईरहेको छु ।
म मयुर हुँ तर रोईरहेको छु ।
म मयुर हुँ नाचेपछि रूने गर्दछु ।

मयुरको कथा

पृथ्बीमा भएका सुन्दर र आकर्षक प्राणी मध्येको एक हो “मयुर”। उसको आकर्षकता उ नाचेको बखत अत्यन्त राम्रोसँग झल्कने गर्दछ । आफ्नो सुन्दरतामा उ अत्यन्त खुशी हुन्छ र अझ बढी आनन्द प्राप्त गर्नका लागि आफ्ना प्वाँखहरु फिँजाएर नाच्ने गर्दछ साथै जंगलमा भएका अन्य प्राणीहरुलाई आफ्नो सुुन्दरता(आकर्षकता) देखाएर जगतलाई नै “मनमोहक” बनाउने गर्दछ ।

दुर्भाग्यः मयुर जति सुन्दर र आकर्षक भएतापनि एउटा बिषयलाई लिएर नाचिसकेपछि सँधै (रूनें) गर्दछ । अर्थात नाचिसकेपछि उ आफ्नो खुट्टा हेर्दछ र जति खुशी भएर नाचेको थियो, त्यतिनै दुखी भएर रुन थाल्दछ । किनकि उ जति राम्रो हुन्छ त्यतिनै कुरूप उसको खुट्टा हुन्छ । मयुरको “खुट्टा” अत्यन्त नराम्रो हुन्छ प्राकृतिक,सामाजिक,सांस्कृतिक हरेक दृष्टिले सुन्दर मयुरको रूपमा नेपाल रहेको छ । तर दुर्भाग्य नेपालको राजनितिक पक्ष दशकौंदेखि यही मयुरको खुट्टा भएको छ ।

प्राकृतिक सम्पदाले भरिपुर्ण यो मुलुकमा हिमाल,पहाड तराई र अति सुन्दर वातावरण छ । कलकल बग्ने खोलानाला छन । तिनीहरूलाई परिचालन गरेर समृद्ध बनाउने दुरदर्शी नेताको दशकौंदेखि अभाव रहिआएको छ । यो मेरो देश हो र विकाश मेरो हो, विकाशको फल म र मेरो सन्ततिले भोग्ने हो भन्ने भावना राजनीतिक पक्षमा नभएको प्रतीत हुन्छ । व्यक्तिगत स्वार्थका लागि जनमतको अपमान गरेर नेपालको राजनीतिक पक्षलाई राजनीतिकर्मीले मयुरको खुट्टा बनाएका छन ।

खोक्रो आश्वासन दिने नेता, त्यसैको रनभुल्लमा पर्ने अशिक्षित जनता र पछिलाग्ने कार्यकर्ताले देश आक्रान्त भएको छ । देश बनाउँछु भनि आश्वासन दिई प्राप्त भएको जनमत अकुत सम्पति आर्जन र भ्रष्टाचार गर्नमा प्रयोग भएको छ । सत्ता संगठित रूपमा कमाईखाने भाँडोका रूपमा परिणत भएको छ । नेपाल बलात्कृत हुँदै आएको छ, दोहन भईरहेको छ अनाचार, राजनीतिक संस्कृतिका रूपमा झ्याँङ्गिएको छ । यो संस्कृति अन्त्यका लागि जागरण पहिलो र अनिवार्य शर्त हो ।

आश्चार्य भएन भने अबको थप १५/२० बर्ष नेपालको राजनीति यहि संस्कार र संस्कृतिमा रूमल्लिने निश्चित छ । जनतामा जागरण नआईकन र चेतनाको स्तर नउठेसम्म सभ्यता,संस्कृतिमा आकस्मिक परिवर्तन अत्यन्त गार्हो कुरा हो । नेतृत्वमा मात्र होईन, कमजोरी देशको मत, मतदातामा प्राथमिक रूपमा रहेको छ । त्यसको समस्या, समाधानका उपायहरू पनि नभएका होईनन, तर त्यसलाई ग्रहण गर्ने क्षमताको अभाव जनतामै रहेको छ ।

म मयुर हुँ । जो नाचेपछि रूने गर्दछु ।