किन जग हँसाउनुहुन्छ, प्रधानमन्त्री ज्यू ?

नेपालबहस टिप्पणी

एउटा स्वदेशमा रहेका नागरिक घर भित्रै बसेर बाँच्ने, देश बाहिर रहेका नेपालीहरु उतै आफ्नो व्यवस्था मिलाउने । संसदमा उनको उत्तेजनतात्मक प्रस्तुतिले लाग्थ्यो सरकार आफ्ना भ्रष्टाचारी सहयात्रिहरुलाई बाहेक अरु कसैलाई चिन्दैन । अरु कसैलाई साथ र सहयोग गर्न पनि सक्दैन । नत्र संसद जस्तो गरिमामय सदनमा बिना कामको ओम्नी के हो ? म चिन्दिन भनेर किन स्पष्टिकरण दिईराख्नु पथ्र्यो र ??

७ जेठ, काठमाडाैं । संसद जनताको भावना प्रतिबिम्बित हुने थलो हो । संसदमा दलका मिठा–मिठा आश्वासन र लोभलाग्दा लालिपपहरुको वितरण गर्ने ठाँउ हैन । नत दलका नेताहरुको एक आपसमा जुहारी खेल्ने ठाँउ नै । यहाँ त जनताको अभिमत लिएर गएका जनताका प्रतिनिधिहरुले जनताका विषयमा, देशका विषयमा, देशको राष्ट्रियताका विषयमा, जनजीविकाका विषयमा कुराहरु उठछन् । छलफल हुन्छन्, तिनै छलफल र बहसका आधारमा जनताका पक्षमा बिभिन्न योजनाहरु बन्छन् । तिनै योजनाहरुलाई सरकारका बिभिन्न निकायहरु मार्फत कार्यान्वयनमा जान्छन् ।

यसै अनुरुप हिजोको संसद बैठकमा पनि जनताका प्रतिनिधिहरुद्धारा जनताका पक्षमा बनाईएका नीति तथा कार्यक्रमका विषयमा छलफलहरु भए । विभिन्न दलका सभासदहरुले सरकारको नीति तथा कार्यक्रमहरुका विषयहरुमा विभिन्न जिज्ञासा र प्रश्नहरु राखे । सरकारका कार्यक्रमहरु भन्दा पनि बढी सभासदहरुमा विदेशमा रहेका नेपालीहरुको सुरक्षित देश फर्काउने विषयमा बढी चासो रहेको देखियो । जनताका प्रतिनिधिहरुले यस्ता संवेदनशील विषयहरुमा सरकारको ध्यानाकर्षण गराउनु पक्कै पनि सकारात्मक कुरा हो ।

संसदमा उपस्थित अधिकांश सभासदहरुको विदेशमा रहेका नेपालीहरुको विषयमा, उनिहरुले त्यहाँ भोगिरहेका समस्याहरुको विषयमा, उनिहरुलाई नेपाल भित्र्याउन गर्न सकिने पहलहरुका विषयमा उठेका प्रश्नहरु र प्रष्फुटन भएका भावनाहरुमा विदेशमा रहेका नेपालीहरुको पक्षमा अत्यन्त संमभाव र हार्दिकता रहेको देखिन्थ्यो । अधिकांश सभासदहरुले सरकारको तर्फबाट प्रधानमन्त्रीले आफ्नो प्रतिउत्तर भाषणमा यस विषयमा ठोस योजना र कार्यक्रम ल्याउलान भन्ने ठूलो अभिलाषा पनि रहेको बुझिन्थ्यो ।

तर संसदमा प्रधानमन्त्रीको वक्तब्यले संसदका विचार र प्रवासमा रहेका नेपालीलाई सम्बोधन गर्न सकेन । प्रधानमन्त्रीको वक्तब्यले भनिरहेको थियो नेपालीहरु चाहे देश भित्रका हुन चाहे देश बाहिरका यसले सरकारलाई कुनै फरक पर्दैन । जहाँ भए पनि आ–आफ्नै तरिकाले बाँच्न सक्नु पर्छ भन्ने भावना प्रधानमन्त्रीमा झल्किन्थ्यो । सरकार विदेशमा रहेका लाखाैं नेपालीलाई सुरक्षित स्वदेश अवतरण गराउन सक्ने पक्षमा छैन भन्ने स्पष्ट भनाईबाट दुईवटा कुराहरुमा अब नागरिक स्पष्ट हुन जरुरी छ भन्ने आभाष दिईरहेको थियो ।

एउटा स्वदेशमा रहेका नागरिक घर भित्रै बसेर बाँच्ने, देश बाहिर रहेका नेपालीहरु उतै आप्mनो व्यवस्था मिलाउने । संसदमा उनको उत्तेजनतात्मक प्रस्तुतिले लाग्थ्यो सरकार आफ्ना भ्रष्टाचारी सहयात्रिहरुलाई बाहेक अरु कसैलाई चिन्दैन । अरु कसैलाई साथ र सहयोग गर्न पनि सक्दैन । नत्र संसद जस्तो गरिमामय सदनमा बिना कामको ओम्नी के हो ? म चिन्दिन भनेर किन स्पष्टिकरण दिईराख्नु पथ्र्यो र ??

हाम्रो त कतारमा मात्रै पौने चार लाख युवाहरु छन् । सरकारले कुन जनशक्तिले यत्रा मान्छेको ब्यवस्थापन गर्छ ? के ले गर्छ ? जनशक्ति नै बाहिर छ । सरकार प्रमूखले संसदमा उभिएर ब्यक्त गरेका यस्ता बिचारहरुले नेपाल फर्कन आतुर विदेशमा अलपत्र परेका नागरिकमा कस्तो मानसिक तनाव सृजना गर्यो होला ? कति मन कुँडिएको होला ? उमेरले असीको हाराहारी हानेका, देश विदेशमा रहेका तमाम नेपालीले आफ्ना अभिभावक ठानेका, देशले राष्ट्रबादी नेताको रुपमा मानेका प्रधानमन्त्रीका यस्ता गधा पच्चिसी उमेरका जस्ता उत्ताउलो र भडकिलो जवाफले देश विदेशमा रहेका सिंगो नेपालीको मन फेरि एकपटक रुवाएको छ । सरकारलाई आफ्नै ज्यानको समेत राजस्व बुझाएर विदेशी भूमिमा पसिना बगाउन गएका लाखौ नेपालीले पठाएको रेमिट्यान्सले बाबुको बैतरणी गरेका र आफ्नो जन्मोत्सव मनाउन पल्किएका ब्वाँसाहरुलाई तिनै नेपालीका रोदनलाई सम्बोधन गर्न सक्ने सामथ्र्य भने देखिएन ।

संसदमा सांसदहरुले उठाएका प्रश्नहरु एकातिर सम्माननीय प्रधानमन्त्रीको ओठे जवाफ अर्को तिर हेर्दा लाग्थ्यो नेपालले प्रधानमन्त्री चैं गज्जबकै पाएको हो । देश भित्र रहेका आम नेपाली नागरिकहरु सरकारले आफ्नो नीति तथा कार्यक्रममा लकडाउनले पारेका असर र निकट भबिष्यमै देखा पर्न सक्ने भोकमरी र चरम अभावका विषयमा कुनै नयाँ र जनताले राहत महशुस गर्न सक्ने कार्यक्रमहरु सुन्न पाईएला भनेर आँखा र कान रेडियो, टिभीमा ओछ्याएका नागरिकहरुले राहत महशुष हुने कुनै नौलो कार्यक्रमको अनुभूति गर्नै पाएनन् । सरकारले जनतालाई राहतको कार्यक्रम भन्दा पनि रेल र पानीजहाज कुदाउने योजना पस्किदियो । अहिलेको जनताका घरमा चुल्हो बल्न छोडिसकेको स्थितिमा सरकारको मुख्य कार्यक्रम जनता बचाउने हुनुपर्दथ्यो ।

विदेशमा रहेका नेपालीहरु सबै स्वदेश फर्कन चाहदैनन् । आधा भन्दा बढी नेपाली विदेशमा पनि राम्रै काम गरेर उपयुक्त सुबिधासम्पन्न अवस्थामा गुजारा चलाएर बसेका छन् । कति तिनै देशको अस्थायी बसोबास कार्ड बनाएर बसेका छन् । तर जति नागरिक श्रमिकको रुपमा काम गर्न भनी सरकारलाई पार्सपोर्ट बनाउँदा देखि विदेश उड्दासम्म राजस्व तिरेर गएका छन् र अहिले रोजगार कटौति भएर अलपत्र परेका छन् । तिनलाई तत्काल नेपाल ल्याउनु सरकारको अनिवार्य जिम्मेबारी हाे, ल्याउनु पर्छ ।

सरकारको जिम्मेबारी भनेको भारत लगायत विदेशमा रहेका, वर्तमानमा तत्काल समस्यामा परि स्वदेश ल्याउनै पर्ने अवस्थामा रहेका नेपालीहरुको संख्या सम्बन्धित देशमा रहेको नेपाली राजदुताबासको सहयोगमा तत्काल उद्धार गर्न आवश्यक छ । यसका लागि सरकारसँग प्रयाप्त साधन र श्रोत नहुन सक्छ । यसका लागि सरकारले आम नेपाली नागरिक, विदेशमा रहेका नेपालीहरु र दातृ निकायको सहयागे समेत लिएर आफ्नो देश फर्काउन तत्काल पहल गर्नु पर्दछ ।

अब आफ्नोनै खुट्टोसमेत राम्ररी टेक्न नसक्नेले सिंगो देशको भारी कसरी बोक्नु प्रधानमन्त्री ज्यू ? शरिरले आराम र मन मस्तिष्कले प्रभूनाम जप्ने अवस्था रोजिरहेको समयमा त्रित्रा झैं बैर भावमा बोलेर किन जग हँसाउनु हुन्छ, प्रधानमन्त्री ज्यू ? अब त आराम गरे हुन्न र ?? दर्बिलो खुट्टो टेकेर सरकार चलाउन सक्ने सिपाही तपाई जस्तो राजनितिज्ञले यत्रो ३० बर्षमा एउटा पनि उत्तराधिकारी जन्माउन सक्नु भएन ? यदि जन्माउन सक्नु भएन भने तपाईं वास्तवमा कुनै राजनितिज्ञ नै हैन ।

तर देशको प्रधानमन्त्री संसदको रोष्टममा उभिएर हामीसँग चारवटा जहाज छन्, विदेशमा लाखाैं नेपाली नेपाल आउन चाहान्छन्, भन्दै अगाडि भन्छन् “हामी (सरकार) ह्वारह्वारती मान्छे ल्याएर क्वारेन्टाईमा पनि राख्न नसक्ने र कोरोना मात्रै फैलाउने अनि देशै सोत्तर बनाउने त्यस प्रकारको भद्रगोल सृजना गर्ने मनस्थितिमा छैन ।” प्रधानमन्त्रीको यी अभिब्यक्तिले नेपाल आउन तैयारीमा बसेका तमाम नेपाली नागरिकलाई दाँतमा ढुंगा लागेको छ ।

उनी अगाडि भन्छन् विदेशमा रहेका नेपाली नागरिक स्वदेशमा ल्याउने यो यस्तो सहज विषय हैन । अमेरिकाले १०० नागरिक बिमान चार्टर गरेर फिर्ता लगे जस्तो हैन । अष्ट्रेलियाले अढाई सय मान्छे फिर्ता लगे जस्तो हैन । कतारले उसका नागरिक फिर्ता लग्यो भने १०० जना लग्यो होला । तर हाम्रो त कतारमा मात्रै पौने चार लाख युवाहरु छन् । सरकारले कुन जनशक्तिले यत्रा मान्छेको ब्यवस्थापन गर्छ ? के ले गर्छ ? जनशक्ति नै बाहिर छ । सरकार प्रमूखले संसदमा उभिएर ब्यक्त गरेका यस्ता बिचारहरुले नेपाल फर्कन आतुर विदेशमा अलपत्र परेका नागरिकमा कस्तो मानसिक तनाव सृजना गर्यो होला ? कति मन कुँडिएको होला ?

उमेरले असीको हाराहारी हानेका, देश विदेशमा रहेका तमाम नेपालीले आफ्ना अभिभावक ठानेका, देशले राष्ट्रबादी नेताको रुपमा मानेका प्रधानमन्त्रीका यस्ता गधा पच्चिसी उमेरका जस्ता उत्ताउलो र भडकिलो जवाफले देश विदेशमा रहेका सिंगो नेपालीको मन फेरि एकपटक रुवाएको छ । सरकारलाई आफ्नै ज्यानको समेत राजस्व बुझाएर विदेशी भूमिमा पसिना बगाउन गएका लाखौ नेपालीले पठाएको रेमिट्यान्सले बाबुको बैतरणी गरेका र आफ्नो जन्मोत्सव मनाउन पल्किएका ब्वाँसाहरुलाई तिनै नेपालीका रोदनलाई सम्बोधन गर्न सक्ने सामथ्र्य भने देखिएन । देशको सिंगो सरकारको नेतृत्व गरिरहेका प्रधानमन्त्रीको संसदमा देखिएको ओठे जवाफले यिनिले देखाएको कोरा राष्ट्रवाद केवल भोट ब्यांकका लागि गरिएको खोक्रो आडम्बर झै देखिएको छ ।

त्यसैले अब आफ्नोनै खुट्टोसमेत राम्ररी टेक्न नसक्नेले सिंगो देशको भारी कसरी बोक्नु प्रधानमन्त्री ज्यू ? शरिरले आराम र मन मस्तिष्कले प्रभूनाम जप्ने अवस्था रोजिरहेको समयमा त्रित्रा झैं बैर भावमा बोलेर किन जग हँसाउनु हुन्छ, प्रधानमन्त्री ज्यू ? अब त आराम गरे हुन्न र ?? दर्बिलो खुट्टो टेकेर सरकार चलाउन सक्ने सिपाही तपाई जस्तो राजनितिज्ञले यत्रो ३० बर्षमा एउटा पनि उत्तराधिकारी जन्माउन सक्नु भएन ? यदि जन्माउन सक्नु भएन भने तपाईं वास्तवमा कुनै राजनितिज्ञ नै हैन । आफुलाई मात्रै योग्य र सक्षम देख्ने आँखामा कतै तपाईंको उमेर सँगसँगै मोतियाबिन्दू भन्ने रोग त लागेको छैन ?