नेपालमा विकसित राजनीतिक घटनाक्रम र पछिल्ला राजनीतिक गतिबिधिहरुको अध्ययन गर्दा लाग्छ, यी सबै कुराहरुमा वर्तमान प्रधानमन्त्रीकै महत्वपूर्ण हात छ । अझ पछिल्ला राजनीतिक गतिबिधिहरु हेर्दा लाग्छ, प्रधानमन्त्रीलाई अध्यारो कोठामा बसेर यी सबै कुरा गर्न अभिप्रेरित र उक्साहट गराउनमा नेपाली कांग्रेसका सभापति शेरबहादुर देउवाको पनि असाध्यै दर्बिलो साथ छ ।

देउवाको साथसाथै देशको कानूननको रखवाला गरिरहेका वर्तमान श्रीमानकाे पनि बडिल्याङ्गवेज हेर्दा र उनका हर्षमिश्रित अभिब्यक्तिहरु हेर्दा लाग्छ, कतै उनकै आईडियामा वर्तमान प्रधानमन्त्री चलिरहेका त छैनन ? भन्ने अनुमान लगाउन सकिने प्रशस्तै आधारहरु पनि देखिन्छन् । वास्तवमै प्रधानमन्त्रीका चार सल्लाहकार मध्येका एक श्रीमान पनि हुन कि भन्ने नेपाली जनताको अनुमान छ ।

ब्यक्तिगत स्वार्थ भन्दा कहिल्यै माथि उठनै नसक्ने र आफ्नो स्वार्थ र प्रधानमन्त्रीको कुर्सीका लागि पार्टी नै फुटाउन समेत पछि नपर्ने नेपालका नामूद राजनीतिक खेलाडीहरुमा आफुलाई दर्ज गराईसकेका केपी ओली र नेपाली कांग्रेसका सभापति देउवाले यदि अघोषित साँठगाँठ गरेको भए त्यो पानीको फोका झै निकट भविष्यमै फुटेर जाने निश्चित छ । हैन ओलीको ब्यक्तिगत लहड र हठवादिताको पराकाष्ठ हो भने नेपाली राजनीतिबाट ओली पनि सदाका लागि बढारिएर जाने कुरामा समेत दुईमत छैन ।

जनताको उन्नति र प्रगतिका पक्षमा कहिल्यै राष्ट्रिय एकता नजुटने नेपालमा अरुण तेश्रो फ्याँक्न राजनीतिक सहमति जुटने गर्छ, महाकाली सन्धि गर्न नपाउँदा राजनीतिक दल नै फुटने गर्छ । भोकमरीमा परेर जनता सडकमा भात माग्न टपरी थापिरहँदा देशका महामहिमहरुको जन्मोत्सवमा हेलिकप्टरले केक बोकिरहेको हुन्छ ।

प्रधानमन्त्री ओलीका वर्तमानमा आएका अभिब्यक्तिहरु हेर्दा लाग्छ, उनी देशको वर्तमान राजनीतिलाई केटाकेटी पाराले लिईरहेका छन् । उनका पटक पटकका अभिब्यक्तिहरु एक नेताका उत्कृष्ट भनाईहरु भन्दा पनि गोठालाहरुको चौतारे गफभन्दा निकृष्ट प्रकारका देखिदै जान थालेका छन् । हिजो आफ्नै पार्टीको आन्तरिक छलफल र बैठकहरुमा जानै नसक्ने, गए पनि बस्नै नसक्ने, सधैं बेडरेष्ट मात्रै गरिरहनु पर्ने प्रधानमन्त्री अहिले होटेल होटेल चाहार्दै, केही समर्थकहरुको जत्थामा रमाउन थालेको देखिदैछ ।

हिजो पुष्पलाल र मदन भण्डारीले जोगाएर राखेका आफ्नै दलका हजारौं नेता तथा कार्यकर्ताहरु आज अर्कै चिलले कुखुराको चल्ला टिपेझै आफ्नै आँखा अगाडिबाट टिपेर लैजाँदा समेत उनमा कुनै चिन्ता र पिरको आभाष देखिदैन । वास्तवमा यो राजनीतिक नेतृत्वमा रहेको महान राजनीतिज्ञमा देखिने लक्षण भने पटक्कै होईन ।

कुनै समयमा भ्रष्टाचारीहरुलाई कार्वाही गर्ने हो भने अहिलेको स्थानीय तह नै खाली हुन्छ ।  निर्मला पन्तकाे जस्ताे बलात्कार र हत्याका घटनाहरु त निरन्तर भैहन्छन् भन्ने विवादास्पद बक्तब्य दिनेदेखि गोकुल बाँस्कोटाको ७० करोडको अडियो टेप प्रकरणको जिम्मा लिनेसम्मका ब्यक्तिहरुको माझबाट अब कस्ताे राजनीतिक दल जन्मिएला ? निर्वाचनमा ओलीका तर्फबाट अब कस्ता अनुहारका ब्यक्तिहरु निर्वाचनमा उम्मेदवार भएर अन्मिएलान ?

जनताले दिएको बडेमानको बहुमत समेत राम्ररी जोगाउन नसक्ने ओलीले अब कस्तो नीति र कार्यक्रम लिएर फेरी नेपाली जनताको ढोका ढक्ढक्याउलान ? फेरी कुन मुख लिएर जनताका आँगनमा भोट माग्न आउलान ? कस्ता र कुन नेपाली जनताले ओली नेतृत्वको दललाई भोट लाउलान ? धेरै अनुत्तरित प्रश्नहरुको छिनोफानो गर्ने दिन पनि अब दलान मै आईपुगी सकेको देखिन्छ ।

अरुलाई होच्याएर आफु महान बन्न खोज्ने चार्लिच्याम्पेन खेलबाट आउट भएझै या रत्नपार्कमा औषधि बेच्ने ब्यापारीको हालतमा आफै त पुग्ने हैनन ? आफ्नै उखानटुक्का आफैलाई गलपोसो त हुने हैनन् ? त्यो भने हेर्न बाँकी नै छ ।

हुन त नेपाली राजनीतिमा सधैं जे नहुनु पर्ने हो, जे नगरिनु पर्ने हो, जे जे कुराहरु राजनीतिमा नसुहाउने प्रकारका देखिन्छन्, त्यस्तै त्यस्तै प्रकृतिका बिषयहरु भएका र गरेकाे हेर्न र देख्न पाईन्छ । जनतालाई जाउलो खुवाउने भन्दा बढी जनतालाई रुवाउने खालका राजनीतिक गतिबिधि मात्रै गर्दै आएका नेपालका राजनीतिक दलहरुबाट नागरिकका पक्षमा कुनै गतिला उपलब्धिहरु फ्याट्टै निस्किहाल्ला भन्ने आशा गर्न पनि सकिदैन ।

जनताको उन्नति र प्रगतिका पक्षमा कहिल्यै राष्ट्रिय एकता नजुटने नेपालमा अरुण तेश्रो फ्याँक्न राजनीतिक सहमति जुटने गर्छ, महाकाली सन्धि गर्न नपाउँदा राजनीतिक दल नै फुटने गर्छ । भोकमरीमा परेर जनता सडकमा भात माग्न टपरी थापिरहँदा देशका महामहिमहरुको जन्मोत्सवमा हेलिकप्टरले केक बोकिरहेको हुन्छ । भित्रभित्रै कुहिएको फर्सी झैं नेपालका राजनीतिक दलहरुको बाहिरी आवरण भने सुनको लेपनले मोडिएर पहेंलो नै देखिएको हुन्छ । जसले जे सुकै गरोस्, कुनै प्रवाह छैन । अब किनकि यिनीहरुको नौटङ्कीले सधैं नेपाली जनताहरुकै ढाँड सेकिरहेको हुन्छ ।

हात्ती जोडन सक्नेसम्मको अदभूत सामर्थ्य राख्ने चिनियाँ फेबिकोल बोकेर बालुवाटार र खुमलटार छिरेका चिनियाँ सिकर्मीहरुको अथक प्रयासले पनि दाहाल र ओलीलाई जोडन सकेन । यान्छी र कान्छीसम्म लाग्दा पनि दाहाल र ओली बीचको बिमतिको घडा फोड्न सकेन । दर्शकदीर्घामा आफ्नै दलका सभासदहरुले पनि पार्टी भित्रको चरम गुटबन्दी र नेतृत्व तहको निरन्तरको विवादमा चूँ सम्म पनि बोल्न सकेनन् । एउटा ओलीलाई समेत सही ट्याकमा ल्याउन नसक्ने नामर्दहरुले भएको र छँदाखाँदाको घर भत्काएर अरुलाई पनि बेघर बनाई दिए अनि आफुपनि सुकुम्बासी भएर रित्तो हात निस्केर गए ।

नाटकको पर्दामा देखिने रङ्ग र वास्तविकतामा देखिने जीवनमा फरक छुट्याउन नसक्दा नेकपा नामकाे पार्टी जन्मिएर न्वारान गर्न समेत नपाउँदै (महाधिवेशन) मरेर गयो । जनतामा पलाएको आशाको मुना उम्रिनै नपाई सढेर गयो । एमाले र माओवादी नामका पार्टी बिलय भएर बनेको नेकपा पनि अल्पायूमै बिसर्जनको बाटोमा पुगेपछि अब नेपालको कम्यूनिष्ट आन्दोलनको आगामी कार्यदिशा लेख्नसक्ने पुष्पलाल र मदन भण्डारी जस्ता नेता जन्मिन पनि अझै लामो समयसम्म कुर्नुपर्ने देखिन्छ ।

हुन त संघीयता र गणतन्त्र न त ओलीले लडेर ल्याएको हो, नत बाउले अंशमा नै दिएको हो । त्यसैले ओलीले आफ्नाे बालहठ झैं गरेर जहिले मन लाग्यो, त्यहीले खारेज गर्ने, संशाेधन गर्ने, उल्ट्याउने, पल्ट्याउने, कुल्चिने र बदनाम गर्ने कुनै पनि कुरा गर्न सक्ने छैनन् । आफ्नै दलमा मिलेर जाऔं भन्ने बिशाल हृदयका धनि नेतृत्व तहलाई समेत सुतेरै तह लगाए भन्ने संझिएका बहुलठ्ठिपनका द्यौतकका रुपमा नेपाली जनताले प्रधानमन्त्रीको रुपमा उपहार पाएका ओली अब बालुवाटारबाट बाहिर निस्कँदा न त किसुनजीको जस्तो श्रद्धा पाउनेछन्, न त मनमोहनको जस्तो सहानुभूति ।

न त गिरिजाबाबुको जस्तो निडरताको उपमा पाउनेछन् न त प्रचण्ड, नेपाल, झलनाथको जस्तो राजनीतिक ईमान्दारिताको पुरूस्कार । पाउने छन् त नेपाली जनताको मनमा बोक्नै नसक्ने गरिएको उनीप्रतिको तिरस्कार । अरुलाई होच्याएर आफु महान बन्न खोज्ने चार्लिच्याम्पेन खेलबाट आउट भएझै या रत्नपार्कमा औषधि बेच्ने ब्यापारीको हालतमा आफै त पुग्ने हैनन ? आफ्नै उखानटुक्का आफैलाई गलपोसो त हुने हैनन् ? त्यो भने हेर्न बाँकी नै छ ।