अस्पतालको बरण्डामा बस्ने कि पेटीमा ?

अहिले नेपालमा कोभीड–१९ को महामारी उच्च बिन्दूमा पुगेको छ । नागरिकहरु आफुलाई असहज महशुस गरेर अस्पतालमा जाने अवस्थासम्म छैन । बिरामीहरुको चाप यसरी बढेको छ कि अस्पतालमा उपचार त परै जाओस बेडसम्म पाउन सक्ने अवस्था छैन ।

नागरिकहरुले जोखिम मोलेर घरमै बस्नु पर्ने बाध्यता छ भने अस्पताल जानै पर्ने अवस्था सृजना भएका बिरामीहरुले पनि अस्पतालको बरण्डा र पेटीमा दिन बिताउनु भन्दा अर्को बैकल्पिक ब्यवस्था अहिलेसम्म हुन सकेको देखिदैन् । बिरामीको चिन्ताले बिरामी भन्दा आफन्तहरु झन् धेरै बिरामी पर्ने अवस्था सृजना हुँदै गैरहेको छ ।

कुनै बिरामी निको भएर वा मृत्यू भएर बेड पाईहाले पनि उसलाई उचित उपचारको प्रबन्ध मिलिहाल्ला भन्ने ग्यारेन्टी छैन । अस्पतालको निर्देशनमा उपचार गराउन बाध्य नागरिकहरु कुन बेला अस्पतालले अक्सिजन सिद्धियो अब हामी केहि गर्न सक्दैनौ भनेर उर्दी जारी गर्ने हो थाहै हुँदैन ।

देशमा सरकार छ कि छैन ? भन्ने कुराको अनुभूति नेपाली नागरिकले अब गर्न छाडिसकेका छन् । नेपाली जनताको अथाह त्याग र बलीदानीबाट प्राप्त गरेको लोकतान्त्रिक संबिधानमा लेखिएका बडेमानका अक्षरहरुमा भने नेपाली जनतालाई स्वास्थ्य र शिक्षाको सम्पूर्ण जिम्मेबारी राज्यको हुनेछ भनेर लेखिएको समाजबाद उन्मूख संबिधान पढेर र हेरेर अहिले नेपाली नागरिकहरु जिउन बाध्य भएका छन् ।

नेपालको वर्तमान राजनैतिक नेतृत्व कामै नलाग्ने अवस्थाको देखिएको छ । हेर्दै नामर्द र हुतिहारा अवस्थाको वर्तमान सरकार र जनताका पक्षमा भन्दा आप्mनै स्वार्थमा रुमल्लिरहेका प्रतिपक्षहरुबाट अब नेपाली जनताले धेरै ठूलो आशा गर्न पनि छाडिसकेका छन् ।

वर्तमान संबिधानका निर्माताहरु नै अहिले सत्ता पक्ष र प्रतिपक्षमा रहेर देशको सम्पत्ति अमिलो डकार आउञ्जेल घिचिरहेका छन् । नेपाली जनतालाई साथ र भरोषा दिनुपर्ने बेलामा आफु सुरक्षित रहदै जनतालाई भोकमरी र अभावका बिचमा लक डाउनको साङ्गलोमा जकडिनु पर्ने बाध्यतामा छोडेर सरकार दलका बैठक, भेला, छलफल, बिश्वास र अविश्वासको प्रस्तावमा रमाईरहेको छ ।

आफँैले जनतालाई निशुल्क सेवा प्रदान गर्ने प्रतिबद्धता गरि बनाईएको संबिधानको धारा अहिले आफँै एक्लै बसेर रोईरहेका छन् । हुनै नसक्ने आश्वासनका पोका बाँडने राजनैतिक दलका पछाडि लागेर पाएको दुःख सम्झेर नेपाली जनता आप्mनै आँसुले आप्mना गल्तिहरु धोईरहेका छन् ।

समय अनुकुल हुँदा लोकतान्त्रिक ब्यवस्थामा कसलाई प्रधानमन्त्री बनाउने ? कसलाई मन्त्री बनाउने ? कसले जनताको समस्यामा सडकमा आवाज उठाउने ? कसले सरकारका गलत गतिबिधिहरुमा बिरोधमा उत्रने ? भन्ने कुरा सामान्य हुनजान्छन् तर देशै महामारीको चपेटामा परेर नागरिकहरुको रोदनले सिंगो मुलुक आर्तनाद हुँदा समेत नेपालका राजनैतिक दलहरुलाई सत्ता लिप्सा र अहंकारले छोडन सकेको छैन ।

यस्तो गतिछाडा नेता भएको मुलुक संसारमा कहि कतै खोज्न जाने हो भने नेपाल भन्दा अरु कुनै पनि मुलुक नभेटिन सक्छ । जनतालाई अस्पतालको बैकल्पिक व्यवस्था मिलाएर स्वास्थ्यकर्मीहरुलाई थप हौसला प्रदान गर्दै नागरिकको ज्यान जोगाउन लाग्नु पर्ने बेलामा अहिले नेपालका राजनैतिक दलहरु सरकार पविर्तन र नयाँ सत्ता रोहणको घिनलाग्दो खेलमा रमाईरहेका छन् ।

देशले २०४६ पछि लोकतान्त्रिक सरकार प्राप्त गरे पनि दलहरुमा आपसी एकता र जनताका समस्यामा सामूहिक निकास दिने खालका कुनै पनि कार्य त के कागजी घोषणा समेत गरेको पाईएन । मानवीय संकटमाथि पनि यति ठूलो सत्ताको खेलाँची नेपाली राजनितिको अर्को यथार्थता र दर्बिलो उदाहरण बन्न सक्छ ।

कसरी आप्mनै दलको सरकार गिराउने ? कसरी आप्mनो तथा अर्काको दल फुटाउने ? कसरी बिदेशीका ईसारामा चल्दै अकुत सम्पत्ति कमाउने ? कसरी आप्mना आसेपासे र नातागोतालाई मात्र राज्यको उपल्लो स्थानमा पुर्याउने ? कसरी कमिशनको ब्यवस्था मिलाउने ? कसरी जनतालाई रातदिन रुवाउने ? भन्ने मात्रै ध्याउन्नमा रहेका नेताहरुलाई काखी च्यापेर हिडने बर्तमानका झोले कार्यकर्ताहरु पनि यसमा पूर्ण रुपमा दोषि देखिएका छन् ।

सधैं नेताका अघिपछि झिँगा धपाउन ब्यस्त झोलेहरुले कम्तिमा यो कार्य चाँहि नागरिकको हित बिपरित छ भनेर नेतृत्व तहलाई खबरदारी गरिदिएको भए अहिले नेपाली जनताले यस्तो अवस्था भोग्नु पर्ने थिएन भन्ने मेरो बुझाई हो ।

त्यसैले त लोकतन्त्र आएको ३० औं बर्ष पछि अहिले आएर नेपाली जनताहरु भन्न थालेका छन् देशमा बिद्यमान ब्यवस्था र विश्बकै उत्कृष्ट संबिधानले पनि नागरिकहरुलाई कुनै प्रकारको शेवा दिन सक्तैन । नागरिकको समस्यामा साथ दिन, आवश्यक सेवा प्रदान गर्न र समस्यामा मल्हमपट्टी गर्न मानिसमा अत्यन्त ठूलो ईच्छाशक्ति चाहिन्छ ।

वर्तमानका डुहुरे नेताहरु हेर्दा लाग्छ यिनिहरुले केबल भ्रष्टाचार गर्नकै लागि नेपाली जनतालाई सडकमा उतारेर बहुदल र गणतन्त्रको बिजारोपण गरे । आप्mनो अभिष्ट पुरा गर्न बर्तमान राजनैतिक दलका नेताहरु गणतन्त्र भन्दा उपल्लो गणतन्त्रमा हामफाल्न समेत पछि पर्दैनन भन्ने कुरा अब ऐना जस्तै छर्लङ्ग भैसकेको छैन र ?? ब्यवस्था परिवर्तनका नाममा गरिएका आन्दोलनहरुमा सहादत जनताले गरे, सुबिधा अहिलेका हनुमानहरुले गरिरहेका छन् । बास्तबमै अहिले लोकतन्त्र जनताको राज्यको ढुकुटी भने नेताको पेवा झै भएको छ ।

त्यसैले अब सरकारको भर नपरौं, आफै सचेत बनौं, महामारीले अत्यन्तै उग्र रुप लिईरहेको छ । अब सामाजिक दुरी बनाउनै पर्ने अवस्था आए पछि आफन्तसँग हैन भ्रष्ट नेताहरुसँग सामाजिक दुरी बढाऔं । देशको सरकारसँग र प्रतिपक्षसँग सामाजिक दुरी कायम गर्ने हिम्मत राखौं । सोधौं जनताका लागि सरकार र प्रतिपक्षको जिम्मेबारी के के हुन ? जनताले सत्ता पक्ष र प्रतिपक्ष केहि पनि नभनी केबल सभासदको उम्मेदवारलाई मतदान गरेका हुन ।

तर, यिनै सभासदहरु राजधानी पुगेर सत्ता पक्ष र प्रतिपक्ष बनेका हुन । जनताको प्रतिनिधिका हैसियतले गर्नुपर्ने काम कार्यबाही अर्कैतिर पन्छ्याएर केवल सरकारको काँधमा जनताका समस्या थोपरेर आफु पानी माथिको ओभानो हुने अधिकार के जनताका प्रतिनिधिहरुलाई हुन्छ र ??

हिजो न त पञ्जहरुले नीजि अस्पताल खोले, न त नीजि बिद्यालयहरु नै खोले । हिजोका शासकहरुले कम्तिमा शिक्षा र स्वास्थ्यमा ब्यापार गरेनन् । तर जनताका लागि त्याग र समर्पणको राजनीति गरेको भन्ने बेतुकको बहादुरी देखाउने बहुदले नेताहरुले अहिले शिक्षा र स्वास्थ्यमा गरेको व्यापारको राजनीति भने बढो मज्जलो फस्टाएको छ । जनताका लागि राजनीति गरेको भनेर घमण्ड देखाउने नेताहरुका लागि अहिलेको शिक्षा र स्वास्थ्यको ब्यापार आफैमा लाजमर्दो बिषय हैन र ??