पारसले गाँजा खाएकोमा भन्दा भ्रष्ट नेताले देशै खाएकोमा जनता बढी आक्रोशित

जब जब देशमा शासक वर्गले आफ्नाे धरातल बिर्सिन्छन् तब तब देशमा राजनीतिक परिवर्तनका लागि आन्दोलनका उभारहरु आउने गर्दछन् । मुलुक निर्माणको पक्षमा हुने गरेका राजनीतिक आन्दोलन र अभियानहरुमा नेपाली राजनीतिक दलहरुलाई निरन्तर रुपमा साथ दिदै आएका नेपाली नागरिकहरु वर्तमानको गणतन्त्रात्मक ब्यवस्थाप्रति भने यसका सचालकहरुका गलत रबैया र खराब आचरणका कारण ब्यापक बितृष्णा र आक्रोशका स्वरहरु बोल्न थालिसकेका छन् । अझ भनौ जनतामा वर्तमानका राजनीतिक दलका नेताहरुका कार्यशैली र ब्यवहारबाट आजित भएको अनुभव हुन थालेको छ । यसले जनतामा ठूलो निराशा ल्याउने मात्र हैन अत्यन्तै ठूलो राजनीतिक आँधीबेहरी आउने सम्भावना पनि देखाउँदैछ ।

हिजो नेपालमा ३० बर्षसम्म पञ्चायतले जसरी शासन गर्यो, त्यो भन्दा पनि बढी शान र रवाफमा अहिलेका राजनीतिक नेताहरुले ब्यवस्था चलाएको कुरा भने अब कसैमा छिपेको छैन । पञ्चायतमा बरु नागरिकहरुसँग अलिकति भए पनि तात्कालिन नेतृत्वमा लाज, शरम र डर थियो तर वर्तमानका बर्खामा उम्रिएका बेनामे गोब्रेच्याउ जस्ता दलहरु र तिनै दललाई नेतृत्व गर्छौ भनेर जनतालाई ढाँटने भुईफुट्टा नेताहरु तथा हिजो बिभिन्न आरोप र अपराधमा बर्षौसम्म जेलकुरुवा अपराधीहरुमा त्यति पनि विवेक रहेको पाईएन । त्यसैको परिणाम जनताले तिसौं बर्षसम्म नेता तथा नेतृत्व सुध्रन्छ कि भनेर पर्खदा र खबरदारी गर्दा पनि सुध्रने छाँटकाँट नदेखेपछि हिजो आफैले नारायणहिटी दरबारबाट लखेटेर नागार्जुन जंगल पुर्याएका राजालाई “तिमी फेरी आउ र यो देश बचाउ” भन्नु पर्ने अवस्थामा आईपुगेका छन् ।

जनता सधैं बिकास, प्रगति र परिवर्तनको पक्षमा हुन्छन् । देशका शासक वर्गहरु आफु सत्तामा नपुगुञ्जेल जनतालाई उक्साउने, भडकाउने, प्रलोभनमा पार्ने, आश्वासनमा अल्मल्याउने अनि जब शासन सत्तामा पुग्छन् जनतालाई क्लेश पनि नगन्ने, जनताका पिरमर्का समेत नसुन्ने, जनताका दुःख दर्द समेत नदेख्ने अवस्थामा पुग्छन् । आफैले बनाएका नेता र तिनै नेताद्धारा नेतृत्व गरिएको सरकार हुँदा जनता अलिबढी आशावादी हुनु स्वभाबिकै हो तर जनताको भावना एकातिर र नेतृत्व वर्गको स्वार्थ अर्कातिर मोडिएपछि जनतामा नेतृत्वप्रति बितृष्णा सृजना हुनु स्वभाविकै पनि हो ।

अहिले नेपाली जनतामा राजनीतिक चेतनाको स्तरमा धेरै नै बृद्धि भैसकेको छ । राजधानीमा केन्द्रित राजनीतिको गन्ध बिस्तारै गाउँ र बस्तीहरुसम्म झरेको छ । हिजोको जस्तो आज कुनै पनि दलका झोलेको दबदबा सहने र यिनीहरुकै आदेश सधैं शिरोपर गर्दै पार्टीका झण्डा उठाउनै पर्छ भन्ने अवस्थाबाट माथि उठिसकेका छन् नेपाली जनताहरु । हिजो जसरी वर्तमानका राजनीतिक दललाई ब्यवस्था परिवर्तनका लागि नेपाली जनताले साथ दिए त्यसरी नै यिनै नेतृत्व वर्गमा बहाल रहेका भ्रष्ट र अहंकारी नेतृत्व वर्गलाई गलहत्याउँदैनन् भन्ने कुनै ग्यारेन्टी भने छैन् ।

यसअघि मुलुकमा भएका बिभिन्न राजनीतिक परिवर्तनहरु पनि देशको संबिधान र कानुनमा टेकेर भने भएका छैनन् । बिगतमा पनि जनताको आक्रोशलाई राजनीतिक दलहरुले उपयोग गर्दै आफु सत्तामा उक्लिने भर्याङ्ग मात्रै बनाएका हुन् । २०४६ सालको जनआन्दोलनले नेपाली जनतामा जुन आशा र भरोशा पलाएको थियो त्यो १० बर्षे जनयुद्धले ध्वस्त पारिदिई सकेको थियो । जनतालाई अहिले आएर राजनीतिक दलहरु भनेका सके फकाएर नसके हतियार देखाएर धम्क्याएर, तर्साएर र हतियार नै तेस्र्याएर जनता लुटेर खाने लुटेराहरुको झुण्डका रुपमा मात्रै बुझ्न थालेको आभाश हुन थालेको छ । यो वास्तवमै बहुदलीय ब्यवस्थाको सबैभन्दा खराव अवस्था हो । जनताका कारण हैन, नेतृत्व वर्ग र वर्तमानका राजनीतिक दलका नेताहरुबाटै वर्तमान ब्यवस्था सिद्धिने छनक समेत देखिदैछ ।

जब यिनै भ्रष्टाचार र सुरासुन्दरीमा लिप्त नेताहरुको कालो अनुहार र नाङ्गो नाँच देखे तब जनतामा निराशाको कालो बादल छाउन थाल्यो । हजारौं राजाहरुको भीडमा एउटा पनि असल राजा भेट्टाउन नसकेपछि जनतामा यिनीहरुभन्दा पहिलाकै राजा ठिक भन्ने भावना पलायो । जसलाई अब स्थापित गरेरै छाडने, भ्रष्ट नेतृत्वलाई जेल हालेरै छाडने कुराले जनतामा देखिएको निराशामा आशाका पालुवा पलाउने अवस्था सृजना हुने अवस्था भने बिस्तारै बन्दै गएको देखिन्छ ।

सरकारका संयन्त्रहरु भ्रष्टाचारी भए, कामचोर भए, ढिलासुस्ती गरेर जनतालाई अनाहकमा समस्यामा पारे, घुषखोरी देखिए, सरकारका नीति नियमलाई बङ्गग्याएर गलत संस्कार भित्र्याए भने सरकारले त्यसलाई निगरानी गर्दै गलत बेथिती र गलत संस्कारलाई तत्काल हस्तक्षेप र खबरदारी गरी सुशासन र सामान्यीकरण गर्दै जनतामा सरकारप्रतिको आशा र विश्वास बृद्धि गर्दै लानुपर्नेमा स्वयं सरकार र सरकारका प्रमूखहरु नै भ्रष्टाचारी भएकाे भन्दै अन्तराष्ट्रिय फोरमहरुमा कुरा उठनु, विश्वब्यापी मान्यता प्राप्त संस्थाहरुबाट हाम्रै देशको सरकार कै नाम जोडिएर तथ्यांकगत बिबरणहरु आउनुले यो देशमा जनताको सरकार भनिएको निकाय नै नियम कानून भन्दा माथि रहेर जनतामाथि सेवा नभई शासन गर्न थालेपछि जनतामा आक्रोशका ज्वालाहरु उठनु अस्वभाविक पनि होईन ।

वर्तमानको देशको राजनीतिक अवस्था हेर्दा जनतामा वर्तमान नेतृत्वप्रतिको सहनशिलताको सीमा काटी सकेको देखिन्छ । बरु त्यसको बिरुद्धमा आक्रोश र प्रतिरोधको ज्वाला दन्किरकेको देखिन्छ । जनतालाई नै गुमराहमा राखेर बिदेशीको ईशारामा पैसामा बिकेका केही देशप्रति गद्धार गर्ने मनसाय बोकेका अपराधी सोचका नेताहरुका कारण देशबाट जनताले सधैं सम्मान र आदर गरिरहेको राजसंस्थालाई जसरी बिदाई गरियो, जसरी जनताको मनमा ठेस पुर्याईयो, त्यसको बदला लिन अब जनताको मानव सागरले सिंगो मुलुक ढाकिने अवस्था देखिदैछ । केही द्रब्यमोहमा चुर्लुम्म डुबेका बिदेशीका ईशारामा देशलाई बर्बादीको दिशामा लैजान खोज्ने चेसका सिपाहीहरुको वास्तबिक र असली हैसियत पनि नेपाली जनताले बुझेपछि नै जनतामा आक्रोश, राजनीतिक दलप्रति बितृष्णा सृजना हुँदै आन्दोलनको ज्वारभाटा उर्लनबाट अब कसैले रोक्न सक्ने हिम्मत नगर्दा पनि हुन्छ भन्ने सन्देश समेत केही दिनका निरन्तरका नेपाली नागरिकहरु संलग्न रहेका सडक आन्दोलनहरुले देखाई सकेका छन् ।

यथार्थता यो हो कि संबिधान निर्माणका चरणमा आम नागरिकबाट लिईएका लिखित राय सुझावहरुलाई एकातिर थन्क्याएर जनताका भावनामा गरिएको कुठाराघातको प्रतिबिम्ब मात्रै अहिले आएर देखिएको हो । जनताले दिएका लाखौं लिखित सुझावहरुमा राजा र राजसंस्था फाल्नु पर्छ र देशलाई धर्म निरपेक्ष बनाएर ईशाईकरणको गोलचक्करमा फँसाएर देशलाई बर्बादीको दिशातर्फ लानु पर्छ भन्ने कुराहरु छँदै थिएनन । तर बिदेशी प्रभूका ईशारामा संसदबाट जवर्जस्ती बिदा गरिएको राजसंस्थाको पक्षमा हिजो जे जस्तो निर्णय गरे पनि भारी मनले स्वीकार गरेका नेपालीहरुले जब यिनै भ्रष्टाचार र सुरासुन्दरीमा लिप्त नेताहरुको कालो अनुहार र नाङ्गो नाँच देखे तब जनतामा निराशाको कालो बादल छाउन थाल्यो । हजारौं राजाहरुको भीडमा एउटा पनि असल राजा भेट्टाउन नसकेपछि जनतामा यिनीहरुभन्दा पहिलाकै राजा ठिक भन्ने भावना पलायो । जसलाई अब स्थापित गरेरै छाडने, भ्रष्ट नेतृत्वलाई जेल हालेरै छाडने कुराले जनतामा देखिएको निराशामा आशाका पालुवा पलाउने अवस्था सृजना हुने अवस्था भने बिस्तारै बन्दै गएको देखिन्छ ।

लोकतन्त्रमा सबै बिकल्पहरु खुल्ला हुन्छन् । हिजो पनि राजाहरुले जनताको भावना नबुझ्दा जनताका छोराछोरीहरुलाई शासनको केन्द्रमा पुर्याउन जनताले नै दलहरुलाई साथ दिएका हुन । तर वर्तमानमा देखिएका छोटे राजाहरुको कार्यशैली हेर्दा, काम गराई र सलामी अर्पण हेर्दा, सुबिधाभोगी र सत्ता लिप्सा हेर्दा, नातावाद र कृपावादको दुर्गन्ध हेर्दा, परिवारवादमा रुमलिएका राजनीतिक दलका उपल्लो दर्जाका नेतृत्वहरुकै कारण जनताले नै सडकमा रगत बगाएर र आफ्नाे प्राणको आहुती दिएर नेतालाई र उनकै परिवार र आसेपासेलाई हालीमुहाली गर्न ल्याईदिएको वर्तमान ब्यवस्थाले जनतामा अनपेक्षित आशा जगाउन नसक्नु, त्यसको बदलामा जनतामा बितृष्णा मात्रै पैदा गराउने अवस्था सृजना हुदै गएपछि अहिले जनतामा सुषुप्त अवस्थामा रहेको बिद्रोहको ज्वाला बिस्तारै दन्किने अवस्था देखिदैछ ।

लाग्छ, मेरो देशमा नेता कार्यकर्ता दलाली र भ्रष्टाचारीलाई मात्रै ऐस आराम छ । जनतालाई सधैं भ्रष्ट नेताहरुको लहडबाट उत्पन्न हुने जनतामारा कानुन आउने हो कि भन्ने त्रास छ । यस्तो अवस्थाबाट आजित भएर अहिले देखिएका भ्रष्ट नेता तथा तिनका कार्यकर्ता अनि राजनीतिक संरक्षणमा उन्मुक्ति पाईरहेका अपराधीहरुलाई जेल हाल्न सक्ने, जनताका पक्षमा काम गर्न गर्न सक्ने सरकार चाहियो भनेर जनताहरु नै भन्न थालेका छन् ।

जता हेर्यो त्यतै जनतालाई नै शोषण र दमन गरिएको छ । जनतालाई तिर्नै नसक्ने करको भारी बोकाएर आफु र आफ्नालाई सातपुस्ता पुग्ने गरी राष्ट्रिय ढुकुटी लुटने राजनीतिक दल र तिनकै आडमा उभिएर देश लुटिरहेकाहरुबाट देशलाई जोगाउन पनि अब एउटा राजनीतिक परिवर्तनको आन्दोलन हुन जरुरी भैसकेको छ । हिजो जनताका नजरमा राम्रो देखिएकै कारण २०४६ र ०६२/०६३ को जनआन्दोलनमा जनताले राजनीतिक दलहरुलाई साथ दिएका थिए तर आज तिनै राजनीतिक दलहरु जनताका नजरबाट गिर्दै जान थालेपछि फेरी पनि तिनै दलका नेताहरुले जनतालाई आन्दोलनमा नजानु या सहभागी नहुनु भनेर उर्दी हाक्नुको कुनै तुक छैन ।

आफ्नै दललाई राम्ररी एकताबद्ध गराउन नसकिरहेका दलहरुलाई जनताको एकता कस्तो हुन्छ भनेर सटिक जवाफ दिन पनि अब नेपाली नागरिकहरु सडकमा आउन आतुर देखिएका छन् । त्यसैले आफ्ना दलका कार्यकर्तालाई आन्दोलनमा जान रोक्ने कुचेष्ठा गर्न सकिएला तर आम नेपाली नागरिकलाई आफ्नाे बशमा पार्न भने वर्तमानका राजनीतिक दलको काबुभन्दा बाहिरको बिषय भैसकेको छ ।

हाम्रो देशको लोकतन्त्रको मोडल नै फरक हो कि लोकतन्त्रका सारथी निकम्मा हुन नेपाली जनताले तीस बर्षसम्म घोत्लिदा पनि बुझ्न सकेका छैनन् । चारैतिर हत्या, आतंक र बलात्कारको श्रृङ्खला बढदो छ । जनता अन्यायमा परें भनेर न्यायको भीख माग्दै सरकारसँग जाँदा समेत घुस मागिन्छ । बेरोजगारले रोजगार माग्न गयो कि त पैसा कि त महिलाको ईज्जत मागिन्छ । देशमा केही नहुने देखेर बिदेशमा श्रम गर्न गयो, त्यहाँ पनि नेपालीकै श्रम लुटिन्छ । आफ्नै जग्गा जमिन किन्दा होस् या बेच्दा दलालीको लाम छ । लाग्छ, मेरो देशमा नेता कार्यकर्ता दलाली र भ्रष्टाचारीलाई मात्रै ऐस आराम छ । जनतालाई सधैं भ्रष्ट नेताहरुको लहडबाट उत्पन्न हुने जनतामारा कानुन आउने हो कि भन्ने त्रास छ । यस्तो अवस्थाबाट आजित भएर अहिले देखिएका भ्रष्ट नेता तथा तिनका कार्यकर्ता अनि राजनीतिक संरक्षणमा उन्मुक्ति पाईरहेका अपराधीहरुलाई जेल हाल्न सक्ने, जनताका पक्षमा काम गर्न गर्न सक्ने सरकार चाहियो भनेर जनताहरु नै भन्न थालेका छन् ।

आन्दोलनको शुरुवात नै नभई तर्सिएको वर्तमान नेतृत्व र यसका हली गोठालाहरुको रुवाबासीले अहिले सामाजिक सञ्जाल नै रङ्गिएका छन् । नेपाली जनता पारसले गाँजा खाएकोमा हैन भ्रष्ट नेताले देशै खाएकोमा चाँहि बढी आक्रोशित भएका छन् । जनताको आन्दोलनको प्रारंम्भिक सिंहावलोकन गर्दा यसले भोलिका दिनको भयंकर राजनीतिक आँधीको सामनाले आफ्नाे भोलिको बाटो तय गर्न जरुरी रहेको देखिन्छ ।