कम्युनिष्टले लथालिङ्ग बनाएको देश

♦ यज्ञप्रसाद भट्टराई

२०४६ सालको अन्त्यमा भएको ऐतिहासिक संयुक्त जनआन्दोलनबाट प्राप्त उपलब्धिलाई संस्थागत गर्न २०४७ सालको शुरुवातमा बनेको कृष्णप्रसाद भट्टराईको नेतृत्वको अन्तरिम सरकारले देशमा नयाँ संबिधान निर्माण गर्नुका साथै आमनिर्वाचन समेत सम्पन्न गर्नुपर्ने थियो । दरवारका विभिन्न दवाव र नागरिकका भावनालाई समायोजन गर्दै किसुनजीले नेपालकै ईतिहासमा अत्यन्त प्रजातान्त्रिक र समाजवादी संविधान निर्माण मात्रै गरेर देखाएनन् समयसीमा भित्रै आमनिर्वाचन समेत सम्पन्न गराएर मुलुकलाई बिकासको अग्रगामी बाटोमा अगाडि बढने बाटो समेत निर्माण गरिदिए ।

यहि समयभित्रमा पनि कृष्णप्रसाद भट्टराईले बिकासको शुरुवात गर्नका लागि केही आवश्यक पुर्वाधार समेत बनाएका थिए । तर उनका योजना निर्वाचनमा उनको पराजयसँगै हराएर गए । किसुनजीमा जुन बिकासको योजना र सोच थियो त्यसलाई यो मुलुकले ५ बर्षमात्रै प्रयोग गर्न सकेको भए या पाएको भए पनि नेपालीहरुको भाग्यको रेखा आजभन्दा ३० बर्ष अगाडि नै कोरी सकिने थियो । देशको दुर्दशाको शुभारम्भ यहीबाट शुरु भएको मान्नु पर्दछ ।

किसुनजीको पराजयका बावजुत पनि नेपालमा कुनै एकदलले स्पष्ट बहुमतको सरकार बन्न र देशलाई स्थायित्व दिदैं बिकासको बाटोमा अगाडि बढाउन नेपाली कांग्रेसले स्पष्ट बहुमतको सरकार बनाउने अवसर प्राप्त गर्यो । देशमा केही नयाँ र आशालाग्दा योजनाहरु बन्ने प्रक्रिया शुरु भयो । बिकासका कार्यक्रमहरु गाउँ केन्द्रित र गरिबी उन्मूलनतर्फ अग्रसर बनेका थिए । नेपाली कांग्रेसको बहुमतको सरकारले राम्रो काम गर्यो भने आगामी दशकौं सत्तामा पुग्न नसकिने बुझेर बृद्ध भएका प्रजातन्त्रका एक सिद्धहस्त मनमोहन अधिकारीलाई उपयोग गर्दै बहुमतको सरकार ढाल्न कर्मचारी आन्दोलनको साहारा लिएर सरकार बिरुद्धको चरणबद्ध आन्दोलनको शुरवात गर्ने कम्यूनिष्टहरुको असली चरित्र त्यतिबेला नै उधाङाे भैसकेको थियो ।

नागरिकका ब्यक्तिगत सम्पत्ति, घरका सिसा फुटाउनेदेखि सार्वजनिक सवारी साधनमा आगजनी गर्नेसम्मका बहादुरी काममा सफलता मिल्दै गएपछि हौसिएर सरकारी-सार्वजनिक संरचना मात्र हैन पञ्चायतले बनाएका बाटाका रेलिङहरु भाँच्नेसम्मको कामको शुरुवात यिनै कम्यूनिष्ट नामका दलका नेता तथा कार्यकर्ताहरुले शुरुवात गरेका होईनन् र ? यसलाई जनताले उक्त राजनीतिक दलको अत्यन्तै बहादुरी कामको रुपमा लिएको हुनुपर्छ ।

बिकास भन्दा बिनासको उद्गमस्थलको रुपमा रहेका नेपालका कम्यूनिष्टहरुलाई नेपाली नागरिकले चिन्नै सकेनन् । राजधानीमा २०४८ सालमा कम्यूनिष्टहरुले भाँचेका बाटाका रेलिङहरु अहिलेसम्म पनि फेर्न सकेको देखिदैंन । राष्ट्रिय सम्पत्तिलाई सके डर, त्रास, धम्की र सफाया गर्दै आफै हडप्ने, नसके कार्यकर्ता उचालेर बिध्वंङसात्मक तवरले बिनास गर्ने परिपार्टीको अर्को नाम कम्यूनिष्ट त हैन ? भनेर अहिले नेपालीहरुले ब्याख्या गर्न थालेका छन् । जनताका पक्षमा, गरिब किसान मजदुर, श्रमिक, सर्वहारा वर्गका लागि आफ्नाे जीवनउत्सर्ग गरेको भनेर जनतालाई जसले गुमराहमा राख्न सफल भएका थिए तिनैले सत्तामा गएपछि राजधानी नै किनेर वास्तविक अनुहार उधाङाे मात्र बनाएनन्, भ्रष्ट्राचारको काला धब्बाहरु एकपछि अर्को आफ्नाे निधारमा लाग्दा समेत लाजै नमानी पचाई दिए । राजनीतिमा यो भन्दा घिनलाग्दो हर्कत अर्को के हुन सक्छ ?

यहि आन्दोलनबाट नेपालमा रहेका कम्यूनिष्टहरुको वास्तविकता बिस्तारै आम नागरिकका सामु खुलासा हुँदै आईरहेको थियो । नागरिकका ब्यक्तिगत सम्पत्ति, घरका सिसा फुटाउनेदेखि सार्वजनिक सवारी साधनमा आगजनी गर्नेसम्मका बहादुरी काममा सफलता मिल्दै गएपछि हौसिएर सरकारी-सार्वजनिक संरचना मात्र हैन पञ्चायतले बनाएका बाटाका रेलिङहरु भाँच्नेसम्मको कामको शुरुवात यिनै कम्यूनिष्ट नामका दलका नेता तथा कार्यकर्ताहरुले शुरुवात गरेका होईनन् र ? यसलाई जनताले उक्त राजनीतिक दलको अत्यन्तै बहादुरी कामको रुपमा लिएको हुनुपर्छ । त्यसैले त यिनै दललाई पटक पटक ठूलो दल बनाउँदै सरकार सञ्चालन गर्ने समेत अवसर दिएको हुनुपर्छ ।

देशमा प्राप्त भएको प्रजातन्त्रले राम्ररी जरासम्म गाड्न समेत नसकिरहेको अवस्थामा प्रजातन्त्रकै बिरुद्धमा चरणबद्ध आदोलनमा निस्किएको तत्कालिन एमाले र तत्कालिन माओवादी दुबै एक पेट दुई टाउकेको कथामा उल्लेख भएको कहानीको यथार्थ चित्रण भएको कुरा भने अहिले आएर मात्रै पुष्टि भएको छ । यो यस्तो ईतिहास हो जसलाई हरेक नेपालीले पटक पटक पढनु पर्छ । बुझ्नु पर्छ । अनि हरेक नागरिकलाई बुझाउनु पर्छ ।

जनताका ब्यक्तिगत सम्पत्ति र राज्यका सार्वजनिक सम्पत्तिहरुको बिध्वङस बनाउनकै लागि जन्मिएका यी राजनीतिक दलहरुलाई यतिले मात्रै चित्त बुभ्mने कुरै भएन । जनतालाई जति बढी डर, त्रास, आतंकित र गुमराहमा राख्न सक्यो त्यति नै आफु शक्तिशाली बन्न सकिने कुरालाई आफ्नाे राजनीतिक दर्शन र भावी कार्यदिशा बनाएका नेपालका कम्यूनिष्टहरुले २०५२ सालदेखि नेपाली सोझासिधा नागरिकहरुलाई भौतिक तथा मानविय कारवाहीका नाममा आम नागरिकलाई बन्दूक बोकाउँदै आफ्नै माथि आफन्तको कहालीलाग्दो बर्बरता तथा दमनको बिजारोपण गरे । देशमा प्राप्त भएको प्रजातन्त्रले राम्ररी जरासम्म गाड्न समेत नसकिरहेको अवस्थामा प्रजातन्त्रकै बिरुद्धमा चरणबद्ध आदोलनमा निस्किएको तत्कालिन एमाले र तत्कालिन माओवादी दुबै एक पेट दुई टाउकेको कथामा उल्लेख भएको कहानीको यथार्थ चित्रण भएको कुरा भने अहिले आएर मात्रै पुष्टि भएको छ । यो यस्तो ईतिहास हो जसलाई हरेक नेपालीले पटक पटक पढनु पर्छ । बुझ्नु पर्छ । अनि हरेक नागरिकलाई बुझाउनु पर्छ ।

वास्तवमा २०५२ सालदेखि २०६३ सालसम्म यो मुलुकमा अघोषित कम्यूनिष्टहरुकै शासन थियो । उनीहरु चाहेसम्म लुटन सक्थे, लुटे । चाहे भने कसैलाई कुटन सक्थे, कुटे । चाहे भने कसैलाई भुटन सक्थे, भुटे । चाहे भने कसैलाई सफाया गर्न सक्थे । सफाया गरे । कस्तो बिडम्बना थियो त्यो बेलामा सिंगो सरकार र सरकारी संयन्त्र निरीह थियो । उता गाउँ र यता शहरमा तिनै अपराधीहरुको डर थियो । अपराधी प्रवृत्तिका मानवरुपका दानवबाट मुलुकले दिगो र भरपर्दो बिकासको अनुभूति गर्न नै पाएन ।

हजारौ नेपालीको रगतको होलीले सिंगो मुलुक रगताम्ये भएको थियो । के गाउँ, के शहर जताततै हत्या, हिंसा, बलात्कार, चोरी, डकैती, लुटपाटसहितको वास्तविक कम्यूनिज्मको युग थियो । काठमाडौंमा एउटा सरकार त थियो तर निरीह थियो । अपराधीहरुको ताण्डव नृत्यको रमिते बनेर बसेको थियो । देशका नागरिक दिन दहाडै आफन्तकै अगाडि बाँधिएर मारिदै थिए, आफन्तकै अगाडि बलात्कृत हुँदै थिए, सुरक्षा निकायका बहादुर सिपाहीहरु अनाहकमै मारिदै थिए । जनताको मुक्तिका खातिर कति सधवा बिधवा हुदैं थिए, कति बालबालिका टुहुरा बन्दै थिए । कति आमा आफ्नाे कोख रित्याउदै थिईन । नेपाल आमा एकान्तमा बसेर आफैंले जन्माएका सन्तानको ताण्डव नृत्य हेर्दै रुँदै थिईन ।

वास्तवमा २०५२ सालदेखि २०६३ सालसम्म यो मुलुकमा अघोषित कम्यूनिष्टहरुकै शासन थियो । उनीहरु चाहेसम्म लुटन सक्थे, लुटे । चाहे भने कसैलाई कुटन सक्थे, कुटे । चाहे भने कसैलाई भुटन सक्थे, भुटे । चाहे भने कसैलाई सफाया गर्न सक्थे । सफाया गरे । कस्तो बिडम्बना थियो त्यो बेलामा सिंगो सरकार र सरकारी संयन्त्र निरीह थियो । उता गाउँ र यता शहरमा तिनै अपराधीहरुको डर थियो । अपराधी प्रवृत्तिका मानवरुपका दानवबाट मुलुकले दिगो र भरपर्दो बिकासको अनुभूति गर्न नै पाएन ।

यसैलाई आम नेपाली नागरिकले आमुल परिवर्तनको क्रान्ति संझिए । यदि कम्यूनिष्टहरुले साच्चै ईमान्दार भएर यो देशको बिकास गर्न चाहान्थे भने त्यतिबेला लुटिएका सरकारी ढुकुटी र ब्यक्तिगत सम्पत्तिको प्रयोग गरेर मुलुकलाई एशियाकै स्विजरल्याण्ड बनाउन सक्थे । जापान भन्दा समृद्ध मुलुक बनाउन सक्थे । यिनीहरुले दशलाख लगानी गरेको भए आम नागरिकले देश बिकासका लागि दश करोड जम्मा गर्न सक्थे । ब्यापक जनश्रमदान गरेर बिकासको मुल फुटाउन सक्थे ।तर यिनीहरु देश बिकासको लागि, नागरिकको मुक्तिको लागि नभई आफ्नाे ब्यक्तिगत स्वार्थका लागि मुलुक लुटन आएका अपराधी मात्रै थिए । जसलाई नेपाली जनताले चिन्नै सकेनन् ।

जनताको मुक्तिका लागि आन्दोलन गर्ने भनेर जंगल पसेका जङलीहरुले गाउँमा लुटेकोले केही नबन्ने अवस्था देखेपछि र गाउँमा भन्दा शहरमा अझ राजधानीका व्यापारी बिना आफ्नाे काम नबन्ने बुझेपछि, बिदेशीका सामु लम्पसार नपरी हरिया डलर नझर्ने देखेपछि, सत्तामा बसेर मात्रै बैधानिक भ्रष्टाचार गर्दै देश लुटन लाईसेन्स पाईने वास्तविक यथार्थता बुझेपछि, जनताका तमाम आशाका किरणहरुलाई औंशीको कालो रातमा परिणत गर्दै भारत सामु आफ्नाे निरिहता प्रस्तुत गरें । प्रभू भक्तिको आराधनामा आफुलाई प्रजातन्त्रको भिमसेन स्तम्भ संझिने, राष्ट्रियताका लागि बिदेशीसँग कहिल्यै नझुक्ने गैर कम्यूनिष्टहरुको समेत राम्रै दक्षता रहेको प्रष्टै देखियो । यहीबाट बिदेशीसँग घुँडा टेकेर राष्ट्र र राष्ट्रियतालाई कमजोर बनाउने बिजको बिजारोपण गरियो ।

भारतकै सहयोगमा नेपालको राजनीतिक घटनाक्रमहरुले फरक बाटो समाउँदै गयो । देशमा संबिधानसभाको चुनाव गर्ने शर्तमा देशमा राजनीतिक आन्दोलन भयो । यसै आन्दोलनको बलले जङलमा रहेर राजनीति गरिरहेको दल समेत सरकारमा समाबेश हुन आए । यतिबेलासम्म पनि देशमा यिनै कम्यूनिष्ट भनाउँदाहरुकै बिगबिगी थियो । यिनीहरुकै बलमा देशमा संघियता र धर्म निरप्रेक्षताले प्रवेश पायो । सदियौंदेखि मिलेर बसेको नेपाली समुदायमा यहीबाट फुटाउने र राज गर्ने परिपार्टीको शुरुवात भयो । देशलाई चिरा चिरा पारेर देशमा क्षेत्रीय दलहरुको बिजारोपण मात्रै गरेनन् जातियताका नाममा झण्डै मुुलुकमा जातिय द्वन्द भडकाएनन् । यी सबै कम्यूनिष्टहरुकै नेतृत्वमा भएका थिए ।

पैसाका लागि जे पनि र जस्तो पनि काम गर्न सक्ने ब्यवहार भएका कम्यूनिष्टहरुले दुई तिहाईको सरकार बनेपछि त झन मन्त्रालय पिच्छे भ्रष्ट मन्त्री र भ्रष्ट कर्मचारी नियुक्त गरेर अलिकति बाँकी रहेको जनताको भरोशामा पनि पानी खन्याए । त्यहि भएर त नेपालमा कम्युनिष्टहरु अहिले ईतिहासमै सबैभन्दा बढी गन्हाँए ।

लुटेर, धुतेर, कुटेर, काटेर, र मारेर सिंगो मुलुकलाई क्षतबिक्षत बनाएका यिनै कम्यूनिष्टहरुको संयुक्त सन्तानका रुपमा जन्मिएको नेकपा भन्ने दलले अहिले पनि मुलुकमा भ्रष्ट्राचार र कमिशनको बर्बरता र दमन चलाईरहेको छ । कहिले धर्मपुत्र पालेर उसैलाई अगाडि बढाएर, कहिले कमिशनको बिषयमा बिद्यावारिधि गरेकालाई बिना काम मन्त्री पदमा झुण्ड्याएर, कहिले छोरी र बुहारीदेखि, कहिले सालोलाई अघि सारेर, कहिले सम्धीलाई पछि पारेर खानेमात्रै कामको जिम्मेवारी लिएर आएका कमाउनिष्टहरुको सरकारले मुलुकमा अझै केही बर्ष लुटपात मच्चाउने निश्चित छ । जुट र फुट भन्दा पनि पद र भ्रष्ट्राचारलाई पहिलो प्राथमिकतामा राख्ने यस्ता अवसरवादी दलहरु कुन बेला जुटने हुन र कुनबेला फुटने हुन त्यो चाँही अनुमान लगाउन अहिल्यै कठिन हुनसक्छ ।

२०६३ साल पछिका बर्षहरुमा पनि यिनै कम्यूनिष्टहरुले कहिले सेना समायोजनका नाममा, कहिले क्यान्टोनमेण्टमा राखिएका दलका बन्दूकेहरुका नाममा फेरी पनि मुलुक लुटने र नागरिकलाई चुटने काममा उत्तिकै ब्यस्त रहे । देश बिकासका पक्षमा यिनीहरुमा न कुनै सोच रह्यो न कुनै योजना । थियो त केबल काठमाडौंमा कसरी महल माथि महल थप्ने र बिदेशी बैंकमा पैसा थप्ने । पटक पटकको संबिधानसभाको निर्वाचनले समेत मुलुकको खरबौै रुपैयाँ यिनै दलका भरौटेहरुले सिध्याए । बिदेशीको ईसारामा देशको संबिधान बनाए । होलीवाईनमा नेपालीले अहिलेसम्म जोगाएर राखेको राष्ट्रियता बेचे । मुनको कुन्नी के हो सार्वजनिक समारोहमै घिचे । पैसाका लागि जे पनि र जस्तो पनि काम गर्न सक्ने ब्यवहार भएका कम्यूनिष्टहरुले दुई तिहाईको सरकार बनेपछि त झन मन्त्रालय पिच्छे भ्रष्ट मन्त्री र भ्रष्ट कर्मचारी नियुक्त गरेर अलिकति बाँकी रहेको जनताको भरोशामा पनि पानी खन्याए । त्यहि भएर त नेपालमा कम्युनिष्टहरु अहिले ईतिहासमै सबैभन्दा बढी गन्हाँए ।

प्रजातन्त्र र गणतन्त्रका ३० औं बर्षमा आईपुगेर पनि पञ्चायतले बनाएका बिकासका संरचना समेत ध्वँस्त बनाउँदै कौडीको दाममा यिनीहरुकै भरौटेहरुलाई बेच्न पल्किएका दलका झोले, झण्डे, मादलेहरु र यिनीहरुकै हनुमानेहरुबाटै तर्सिनु पर्ने अवस्थाबाट मुक्त हुनका लागि अब नागरिकले के र कस्तो अभियान चाल्नु पर्ने हो ? यसको सम्पूर्ण जिम्मा नेपाली जनताको हातमा । नयाँ बर्ष २०७७ सालले अब नेतामा हैन जनतामा सद्बुद्धि आओस् । झोला बोकेकै भरमा हल्लुण हुने गरी दलको भारी बोक्नुपर्ने प्रथाको अन्त्य भएर जाओस् ।

समग्रमा २०४८ सालदेखि कुनै न कुनै रुपमा कम्युनिष्टहरुले यो मुलुकलाई बिध्वँङस र बर्बादीमै आफ्नाे भए भरको बल लगाएको देखिन्छ । सिंगो मुलुकको बिकास भन्दा पनि आफ्नाे र आफ्ना परिवार नाता गोताको भरणपोषणमा मुलुकलाई दुहुनो गाईको रुपमा उपयोग गरेका कम्युनिष्टहरुलाई नै फेरि एकपटक जनताले पोलेको घाउ आगोमै सेकाउन मन पराए ।त्यही भएर यसपाली पनि नेकपालाई झण्डै दुई तिहाईको बहुमत दिलाए । कम्युनिष्टको शासन कालमा मुलुक उत्पात्तै बिकास हुन्छ भनेर मञ्च मञ्चमा कुर्र्लिदै घाँटी सुक्ने गरि कराए । तर सरकारमा पुग्नासाथ यिनीहरुले आफ्नाे असलियत देखाए ।

वाइडबडी विमान काण्डका सिपाहीलाई अन्तै सुलेमानी बनाए । आफै न्यायधीश बनेर सबै भ्रष्ट भक्तप्रसाद भ्यागुक्ताहरुलाई सुनपानी छर्किएर चोख्याउन भ्याए । दलका झोलेहरुले हो मा हो मिलाए । बाँस्कोटा, रिमाल, खतिवडाहरुको समुहलाई प्रयोग गरेर बाले बिना सन्तानका पुस्तौं पुस्तालाई पुग्ने गरी सम्पत्ति कुम्ल्याए । नेकपाका नेता तथा नेतृत्वले केही भुस्तिघ्रे, डनवान र गनवानलाई चाँहि आफ्नाे ब्यक्तिगत सुरक्षा र स्वार्थका लागि दानापानी खुवाँउदै लोभ्याए ।

यदि नेपालका कम्यूनिष्टहरुले साँचो अर्थमा देशको बिकास गर्न चाहेको भए यो मुलुकले धेरै अगाडि नै काँचुली फेरिई सकेको हुन्थ्यो । प्रजातन्त्र र गणतन्त्रका ३० औं बर्षमा आईपुगेर पनि पञ्चायतले बनाएका बिकासका संरचना समेत ध्वँस्त बनाउँदै कौडीको दाममा यिनीहरुकै भरौटेहरुलाई बेच्न पल्किएका दलका झोले, झण्डे, मादलेहरु र यिनीहरुकै हनुमानेहरुबाटै तर्सिनु पर्ने अवस्थाबाट मुक्त हुनका लागि अब नागरिकले के र कस्तो अभियान चाल्नु पर्ने हो ? यसको सम्पूर्ण जिम्मा नेपाली जनताको हातमा । नयाँ बर्ष २०७७ सालले अब नेतामा हैन जनतामा सद्बुद्धि आओस् । झोला बोकेकै भरमा हल्लुण हुने गरी दलको भारी बोक्नुपर्ने प्रथाको अन्त्य भएर जाओस् । नागरिकका आवाजलाई सरकारले सुन्न सक्ने वातावरण बनाऔं । जनताका सही मागमा सरकार झुक्ने बनाऔं ।